dìyīzǔxiānɡcūnjíjǐnɡ
第一组
乡
村即景
fànɡfēnɡzhēnɡ
1、
放
风
筝
qīnɡcǎodìfànɡfēnɡzhēnɡrǔqiánxínɡwǒhòuxínɡ
青
草
地，
放
风
筝
。汝
前
行
，我
后
行
。
xiānɡcūn
2
乡
村
xiānɡjiānnónɡjiāzhúlímáowūlínshuǐchénɡcūnshuǐbiān
乡
间
农
家，竹篱
茅
屋，临
水
成
村。水
边
yánɡliǔshùzhūzhōnɡjiátáolǐfēiyànyìshuānɡhūɡāohūdīlái
杨
柳
数
株，
中
夹
桃李，飞
燕一
双
，忽
高
忽低，来
.
.
qùshènjié
去
甚
捷。
lúhuā
3、 芦
花
shuǐbīnduōlúdíqiūrìkāihuāyìpiànbáisèxīfēnɡchuīláihuā
水
滨
多
芦荻。秋日开
花，一
片
白色，西
风
吹
来，花
fēirúxuě
飞如
雪。
hé
4、 荷
chízhōnɡzhǒnɡhéxiàrìkāihuāhuòhónɡhuòbáihéɡěnɡ
池
中
种
荷，夏日开
花，或
红
或
白。荷
梗
.
.
zhílìhéyèxínɡyuánjīnɡhénɡnízhōnɡqímínɡyuēǒuǒuyǒu
直立。荷叶
形
圆
。茎
横
泥
中
，其
名
曰
藕。藕
有
jiézhōnɡyǒukǒnɡduànzhīyǒusī
节，
中
有
孔
，
断
之
有丝。
jú
5、 菊
júhuāshènɡkāiqīnɡxiānɡsìyìqíbànrúsīrúzhuǎqísèhuò
菊
花
盛
开，
清
香
四溢。其
瓣
如丝，如
爪
。其色
或
huánɡhuòbáihuòzhěhuòhónɡzhǒnɡlèifánduōxìnɡnài
黄
、或
白、或
赭、或
红
。
种
类
繁
多。
性
耐
hányánshuānɡjìjiànɡbǎihuālínɡluòwéijúdúshènɡ
寒，严
霜
既
降
，百
花
零
落，惟菊独
盛
。
dìèrzǔtiāndemóshù
第二组
天
的
魔
术
.
.
yǔ
6、 雨
jīnrìtiānyīnxiǎowùjiànnónɡxìyǔrúsītiānwǎnyǔzhǐfēnɡ
今日天
阴，
晓
雾
渐
浓
，细雨如丝。天
晚
雨止，
风
chuīyúnsànmínɡyuèchūchū
吹
云
散，
明
月
初
出。
xuě
7、
雪
dōnɡrìyánhánmùyèjìntuōyīnyúnsìbùmímàntiānkōnɡ
冬
日严
寒，木
叶尽
脱，阴
云四布，弥
漫
天
空
，
fēiyāqiānbǎichénɡqúnwèimùɡuīlínyèbànběifēnɡqǐdàxuě
飞鸦
千
百
成
群，未
暮
归
林。夜
半，北
风
起，大
雪
fēiqīnɡchéndēnɡlóuyuǎnwànɡshānlínwūyǔyìbáiwújìdùn
飞。清
晨
，
登
楼
远
望
，山
林屋宇，一白
无际，顿
.
.
wéiyínshìjièzhēnqíɡuānyě
为
银
世界，
真
奇
观
也。
rìyuèxīnɡ
8、 日月
星
rìzéyǒurìyèzéyǒuyuèyèyòuyǒuxīnɡsānzhězhīzhōnɡrì
日则
有日，夜则
有
月，夜
又
有
星
。三
者
之
中
，日
zuìmínɡyuècìzhīxīnɡyòucìzhī
最
明
，月次之，
星
又次之。
rìshí
9、 日 时
yírìyǒuyèfēnwéishíèrshízǐchǒuyínmǎochényǐwǔwèi
一日有
夜，分
为
十二时。子
丑
寅
卯
，
辰
已午
未，
.
.
shēnyǒuxūhàishìyěxiàrìzhǎnɡéryèduǎndōnɡrìduǎnéryè
申
酉
戌
亥，是也。夏日
长
而夜
短
，
冬
日
短
而夜
zhǎnɡyèbànwéizǐrìzhōnɡwéiwǔwǔqiányuēshànɡwǔwǔ
长
。夜
半
为子，日
中
为
午。午
前
曰
上
午，午
hòuyuēxiàwǔ
后
曰
下
午。
第三组 别样的争和辩
dìsānzǔbiéyànɡdezhēnɡhébiàn
10、猫捕鱼
māobǔyú
ɡānɡzhōnɡyǒujīnyú
缸中有金鱼，一猫伏缸上，欲捕食之，失足坠水中，急跃起，全身皆湿。
yìmāofúɡānɡshànɡyùbǔshízhīshīzúzhuìshuǐzhōnɡjíyuèqǐquánshēnjiēshī
11、猫 斗
māodòu
huánɡbáièrmāo
黄白二猫，斗于屋上，呼呼而鸣，耸毛竖尾，四目对射，两不相下，久之，白猫稍退缩，黄猫
báimāozǒurùshì
bùɡǎnfùchū
dòuyúwūshànɡhūhūérmínɡsǒnɡmáoshùwěisìmùduìshèliǎnɡbùxiānɡxiàjiǔzhībáimāoshāotuìsuōhuánɡmāo
奋起逐之，白猫走入室，不敢复出。。
fènqǐzhúzhī
12、龟兔竞走
ɡuītùjìnɡzǒu
.
.
ɡuīyǔtùjìnɡzǒu
tùxínɡsùzhōnɡdàoérmián
ɡuīxínɡchí
nǔ
lì
bùxī
jí
tùxǐnɡzéɡuīyǐxiānzhìyǐ
龟与兔竞走, 兔行速,中道而眠, 龟行迟,努力不息.及兔醒,则龟已先至矣..
13、五官争功
wǔɡuānzhēnɡɡōnɡ
口与鼻争高下。
kǒuyǔbízhēnɡɡāoxià
口曰：“我谈古今是非，而何能居上我？”
kǒuyuēwǒtánɡǔjīnshìfēiérhénénɡjūshànɡwǒ
鼻曰：“饮食非我不能辨。”
bíyuēyǐnshífēiwǒbùnénɡbiàn
眼谓鼻曰：我近鉴毫端，远观天际，唯我当先。“又谓眉曰：“尔有何功居上我？”
yǎnwèibíyuēwǒjìnjiànháoduānyuǎnɡuāntiānjìwéiwǒdānɡxiānyòuwèiméiyuēěryǒuhéɡōnɡjūshànɡwǒ
眉曰：“我虽无用，亦如世有宾客，何益主人？无即不成礼仪。若无眉，成何面目？”
méiyuēwǒsuīwúyònɡyìrúshìyǒubīnkèhéyìzhǔrénwújíbùchénɡlǐyíruòwúméichénɡhémiànmù
第四组读书要得法
14、读书
dúshū
飞禽走兽, 饥知食,渴能饮,又能营巢穴为休息之所.其异者,能为人言.惟不知读书,故终不如人.人不读书 ,则于禽兽何异？
bùdúshū
zéyúqínshòuhéyì
fēiqínzǒushòujīzhīshíkěnénɡyǐnyòunénɡyínɡcháoxuéwéixiūxīzhīsuǒqíyìzhěnénɡwéirényánwéibùzhīdúshūɡùzhōnɡbùrúrénrén
15、读书有三到
dúshūyǒusāndào
.
.
dúshūxūyǒusāndào
xīndào
yǎndào
kǒudào
xīnbùzàicǐ
zéyǎnkànbùzǐ
xì
xīnyǎnjì
bùzhuānyì
quèzhǐmànlànɡsònɡdú
读书须有三到：心到、眼到、口到。心不在此，则眼看不仔细，心眼既不专一，却只漫浪诵读，决不能记，记也不能久也。三到之中，心到最急。心既到矣，眼口岂有不到者乎？
juébùnénɡjì
jì
yěbùnénɡjiǔyě
sāndàozhīzhōnɡ
xīndàozuìjí
xīn
jìdàoyǐ
yǎnkǒuqǐyǒubúdàozhěhū
16、读书需有疑
dúshūxūyǒuyí
读书，始读，未知有疑；其次，则渐渐有疑；中则节节有疑。过了这一番，疑渐渐释，以至融会贯
tōnɡ
dúshūshǐdúwèizhīyǒuyíqícìzéjiànjiànyǒuyízhōnɡzéjiéjiéyǒuyíɡuòlezhèyìfānyíjiànjiànshìyǐzhìrónɡhuìɡuàn
通，都无所疑，方始是学。读书无疑者须教有疑,有疑，却要无疑,到这里方是长进。
dōuwúsuǒyífānɡshǐshìxuédúshūwúyízhěxūjiàoyǒuyíyǒuyíquèyàowúyídàozhèlǐfānɡshìzhǎnɡjìn
17、铁杵磨针
tiěchǔmózhēn
磨针溪,在眉州象耳山下。世传李太白读书山中,未成,弃去。过小溪,逢老媪方磨铁杵,问之,曰:“欲作针。”白笑其拙。老妪曰：“功到自然成耳。”太白感其意，还卒业。
yùzuòzhēn
báixiàoqízhuō
lǎoyùyuē
ɡōnɡdàozìránchénɡěr
tàibáiɡǎnqí
yì
háizúyè
mózhēnxīzàiméizhōuxiànɡěrshānxiàshìchuánlǐtàibáidúshūshānzhōnɡwèichénɡqìqùɡuòxiǎoxīfénɡlǎoǎofānɡmótiěchǔwènzhīyuē
第五组 智慧少年
dìwǔzǔzhìhuìshàonián
18、称象
chēnɡxiànɡ
曹操得巨象。欲知其轻重, 不能称。操之幼子名冲,告操曰:“置象于船上,刻其水痕所至。去象,将他物积载船中,使水及原痕。复称他物, 则象重可知矣。”
qùxiànɡjiānɡtāwùjī
zǎichuánzhōnɡshǐshuǐjíyuánhén
fùchēnɡtāwù
zéxiànɡzhònɡkězhīyǐ
cáocāodéjùxiànɡyùzhīqíqīnɡzhònɡbùnénɡchēnɡcāozhīyòuzǐmínɡchōnɡɡàocāoyuēzhìxiànɡyúchuánshànɡkèqíshuǐhénsuǒzhì
19、道边李苦
dàobiānlǐkǔ
.
.
wánɡrónɡqīsuì
chánɡyǔzhūxiǎoéryóu
kàndàobiānlǐshùduōzǐzhézhī
zhūérjìnɡzǒuqǔzhī
wéirónɡbùdònɡ
rénwènzhī
dáyuē
王戎七岁，尝与诸小儿游。看道边李树多子折枝，诸儿竞走取之，唯戎不动。人问之，答曰；：
cǐ
bìkǔ
lǐ
qǔzhī
xìnrán
“树在道边而多子，此必苦李。”取之，信然。
shùzàidàobiānérduōzǐ
20、破瓮救友
pòwènɡjiùyǒu
ɡuānɡshēnɡqīsuì
光生七岁，凛然如成人，闻讲《左氏春秋》，爱之，退为家人讲，即了其大旨。自是手不释书，
kěhánshǔ
qúnér
xìyútínɡ
yì
érdēnɡwènɡ
zúdiēméishuǐzhōnɡ
zhònɡjiēqìqù
ɡuānɡchíshí
jīwènɡpòzhī
shuǐbènɡ
érdé
lǐnránrúchénɡrénwénjiǎnɡzuǒshìchūnqiūàizhītuìwéijiārénjiǎnɡjíleqídàzhǐzìshìshǒubùshìshū
至不知饥渴寒暑。群儿戏于庭，一儿登瓮，足跌没水中，众皆弃去，光持石击瓮破之，水迸，儿得活。
huó
zhìbùzhījī
21、孔融让梨
kǒnɡrónɡrànɡlí
kǒnɡrónɡsìsuì
孔融四岁,与诸兄同食梨,融独择小者,父问故,融曰,儿年幼,当取小者。
yǔzhūxiōnɡtónɡshílírónɡdúzéxiǎozhěfùwènɡùrónɡyuēérniányòudānɡqǔxiǎozhě
第六组 寓言故事
dìliùzǔyùyánɡùshì
22、守株待兔
shǒuzhūdàitù
sònɡrényǒuɡēnɡzhě
宋人有耕者，田中有株，兔走触株，折颈而死，因释其耒而守株，冀复得兔，兔不可复得而身为
tiánzhōnɡyǒuzhūtùzǒuchùzhūzhéjǐnɡérsǐyīnshìqílěiérshǒuzhūjìfùdétùtùbùkěfùdéérshēnwéi
sònɡɡuóxiào
宋国笑。
23、揠苗助长
yàmiáozhùzhǎnɡ
.
.
sònɡrényǒumǐnqímiáozhībùzhǎnɡéryàzhīzhě
mánɡmánɡránɡuī
wèiqírényuē
jīn
rìbìnɡyǐ
yǔzhùmiáozhǎnɡyǐ
qí
zǐqūér
宋人有闵其苗之不长而揠之者，茫茫然归，谓其人曰：“今日病矣！予助苗长矣！”其子趋而
miáozéɡǎoyǐ
wǎnɡshìzhī
往视之，苗则槁矣。
24、狐假虎威
hújiǎhǔwēi
虎求百兽而食之，得狐。狐曰：“子无敢食我也。天帝使我长百兽，今子食我，是逆天帝命也。子以我为不信，吾为子先行，子随我后，观百兽之见我而敢不走乎?”虎以为然，故遂与之行。兽见之皆走。虎不知兽畏己而走也，以为畏狐也。
jiēzǒu
hǔbùzhīshòuwèijǐ
érzǒuyě
yǐwéiwèihúyě
zǐ
yǐwǒwéibùxìn
wúwéizǐxiānxínɡ
zǐsuíwǒhòu
ɡuānbǎishòuzhījiànwǒérɡǎnbùzǒuhū
hǔyǐwéirán
ɡùsuíyǔzhīxínɡ
shòujiànzhī
hǔqiúbǎishòuérshízhīdéhúhúyuēzǐwúɡǎnshíwǒyětiāndìshǐwǒzhǎnɡbǎishòujīnzǐshíwǒshìnìtiāndìmìnɡyě
25、南辕北辙
nányuánběizhé
今者臣来,见人于大行,方北面而持其驾,告臣曰:“我欲之楚.”臣曰:“君之楚, 将奚为北面？” 曰:“吾马良。”臣曰:“马虽良,此非楚之路也.”曰：“吾用多。”臣曰：“用虽多，此非楚之路也。”曰：“吾御者善。”此数者愈善，而离楚愈远耳。
wúyùzhěshàn
cǐshùzhěyùshàn
ér
líchǔyùyuǎněr
wúmǎliánɡ
chényuē
mǎsuīliánɡ
cǐfēichǔzhīlùyě
yuē
wúyònɡduō
chényuē
yònɡsuīduō
cǐfēichǔzhīlùyě
yuē
jīnzhěchénláijiànrényúdàxínɡfānɡběimiànérchíqíjiàɡàochényuēwǒyùzhīchǔchényuējūnzhīchǔjiānɡxīwéiběimiànyuē
第七组 神话传说
26、盘古开天地
pánɡǔkāitiāndì
天地浑沌如鸡子，盘古生其中。万八千岁，天地开辟，阳清为天，阴浊为地。盘古在其中，一日九变，神于天，圣于地。天日高一丈，地日厚一丈，盘古日长一丈，如此万八千岁。天数极高，地数极深，盘古极长。……故天去地九万里。
.
dìshùjíshēn
pánɡǔ
jízhǎnɡ
ɡùtiānqùdìjiǔwànlǐ
rì
jiǔbiàn
shényútiān
shènɡyúdì
tiānrìɡāoyìzhànɡ
dì
rìhòuyìzhànɡ
pánɡǔrìzhǎnɡyìzhànɡ
rú
cǐwànbāqiānsuì
tiānshùjíɡāo
tiāndìhúndùnrújīzǐpánɡǔshēnɡqízhōnɡwànbāqiānsuìtiāndìkāipìyánɡqīnɡwéitiānyīnzhuówéidìpánɡǔzàiqízhōnɡyí
.
kuāfùzhúrì
27、夸父逐日
夸父与日逐走，入日；渴，欲得饮，饮于河、渭；河、渭不足，北饮大泽。未至，道渴而死。弃其
zhànɡ
kuāfùyǔrìzhúzǒurùrìkěyùdéyǐnyǐnyúhéwèihéwèibùzúběiyǐndàzéwèizhìdàokěérsǐqìqí
杖，化为邓林。
huàwéidènɡlín
28、共工触山
ɡònɡɡōnɡchùshān
昔者共工与颛顼争为帝，怒而触不周山，天柱折，地维绝。天倾西北，故日月星辰移焉；地不
mǎndōnɡnán
xīzhěɡònɡɡōnɡyǔzhuānxūzhēnɡwéidìnùérchùbùzhōushāntiānzhùzhédìwéijuétiānqīnɡxīběiɡùrìyuèxīnɡchényíyāndìbù
满东南，故水潦尘埃归焉。
ɡùshuǐlǎochénāiɡuīyān
29、刑天舞干戚
xínɡtiānwǔɡànqī
xínɡtiānyǔdìzhēnɡshéndìduànqíshǒuzànɡyúchánɡyánɡzhīyě
刑天与帝争神,帝断其首,葬于常羊之野。 乃以乳为目,以脐为口,操干戚而舞。
nǎiyǐrǔwéimùyǐqíwéikǒucāoɡànqīérwǔ
30、舜耕历山
shùnɡēnɡlìshān
shùnɡēnɡlìshān
舜耕历山,历山之人皆让畔;渔雷泽,雷泽之人皆让居;陶河滨,河滨器皆不苦窳。一年而所居成聚,
sānniánchénɡdū
yáonǎicìshùnyī
yǔqín
wéizhùcānɡlǐn
yǔniúyánɡ
lìshānzhīrénjiērànɡpànyúléizéléizézhīrénjiērànɡjūtáohébīnhébīnqìjiēbùkǔyǔyìniánérsuǒjūchénɡjù
二年成邑,三年成都。尧乃赐舜衣，与琴，为筑仓廪，予牛羊。
èrniánchénɡyì
第八组 那些勤奋的人儿
dìbāzǔnàxiēqínfènderénér
31、欧阳苦读
ōuyánɡkǔdú
.
.
ōuyánɡɡōnɡsìsuìérɡū
jiāpínwúzī
tàifūrényǐ
díhuàdì
jiàoyǐshūzì
duōsònɡɡǔrénpiānzhānɡ
jí
qíshāozhǎnɡérjiāwúshūdú
欧阳公四岁而孤,家贫无资。太夫人以荻画地,教以书字。多诵古人篇章。及其稍长,而家无书读,就闾里士人家借而读之,或因而抄录。以至昼夜忘寝食，惟读书是务。自幼所作诗赋文字，下笔一如成人。
rénjiùlǘ
lǐ
shìrénjiājièérdúzhīhuòyīnér
yǐzhìzhòuyèwànɡqǐnshí
wéidúshūshìwù
zìyòusuǒzuòshīfùwénzì
xiàbǐ
yì
rúchénɡ
32、推敲
tuīqiāo
岛初赴举京师,一日驴上得句云:“鸟宿池边树,僧敲月下门。”始欲着“推”字,又欲着“敲”，练之未定,遂于驴上吟哦,时时引手作推敲之势。时韩愈吏部权京兆，岛不觉冲至第三节。左右拥至尹前,岛俱对所得词句云云。韩立马良久,谓岛曰: “作敲字佳矣。”遂于并辔而归。流连论诗，与为布衣之交。
dǎojùduìsuǒdécí
jùyúnyún
hánlìmǎliánɡjiǔ
wèidǎoyuē
zuòqiāozì
jiā
yǐ
suíyúbìnɡpèiérɡuī
liúliánlùnshī
yǔwéibùyīzhījiāo
wèidìnɡsuíyúlǘshànɡyíné
shíshíyǐnshǒuzuòtuīqiāozhīshì
shíhányù
lì
bùquánjīnɡzhào
dǎobùjuéchōnɡzhìdìsānjié
zuǒyòuyōnɡzhìyǐnqián
dǎochūfùjǔjīnɡshīyírìlǘshànɡdéjùyúnniǎosùchíbiānshùsēnɡqiāoyuèxiàménshǐyùzhetuīzìyòuyùzheqiāoliànzhī
33、怀素写字
huáisùxiězì
huáisùjūlínɡlínɡshípínwúzhǐkěshūnǎizhǒnɡbājiāowànyúzhū
怀素居零陵时,贫无纸可书,乃种芭蕉万余株,以蕉叶供挥洒,, 名其庵曰“绿天” 。书不足,乃漆一
yìfānɡbǎnshūzhīzàisān
pánbǎnjiēchuān
yǐjiāoyèɡōnɡhuīsǎmínɡqíānyuēlǜtiānshūbùzúnǎiqīyì
盘书之,又漆一方板,书之再三，盘板皆穿。
pánshūzhīyòuqī
34、王冕好学
wánɡmiǎnhǎoxué
七八岁时,父命牧牛陇上,窃入学舍,听诸生诵书;听已,辄默记。暮归,忘其牛,父怒挞之。已而复如初。母曰:“儿痴如此,曷不听其所为?”冕因去,依僧寺以居。夜潜出坐佛膝上,执策映长明灯读之,琅
lánɡdádànchū
mǔyuē
érchīrú
cǐ
hébùtīnɡqísuǒwéi
miǎnyīnqù
yīsēnɡsì
yǐ
jū
yèqiánchūzuòfó
xīshànɡzhícèyìnɡchánɡmínɡdēnɡdúzhīlánɡ
qībāsuìshífùmìnɡmùniúlǒnɡshànɡqièrùxuéshětīnɡzhūshēnɡsònɡshūtīnɡyǐzhémòjìmùɡuīwànɡqíniúfùnùtàzhīyǐérfùrú
琅达旦。
35、宋濂嗜学
.
sònɡliánshìxué
.
yúyòushí
jí
shìxué
jiāpínwúcónɡzhìshūyǐɡuānměijiǎjièyúcánɡshūzhījiāshǒuzì
bǐ
lù
jì
rì
yǐhái
tiāndàhányànbīnɡjiānshǒuzhǐ
余幼时即嗜学。家贫,无从致书以观,每假借于藏书之家,手自笔录,计日以还。天大寒,砚冰坚,手指不可屈伸,弗之怠。录毕,走送之,不敢稍逾约。以是人多以书假余。余因得遍观群书。
bùkěqūshēnfúzhīdài
lù
bì
zǒusònɡzhī
bùɡǎnshāoyúyuē
yǐshìrénduōyǐshūjiǎyú
yúyīndébiànɡuānqúnshū
第九组 听孔夫子讲课
dìjiǔzǔtīnɡkǒnɡfūzǐjiǎnɡkè
36、学习
xuéxí
子曰：“学而时习之，不亦说乎？有朋自远方来，不亦乐乎？人不知而不愠，不亦君子乎？”
zǐyuēxuéérshíxízhībùyìshuōhūyǒupénɡzìyuǎnfānɡláibùyìlèhūrénzhīérbùyùnbùyìjūnzǐhū
子曰：“温故而知新，可以为师矣。”
zǐyuēwēnɡùérzhīxīnkěyǐwéishīyǐ
子曰：“学而不思则罔，思而不学则殆。”
zǐyuēxuéérbùsīzéwǎnɡsīérbùxuézédài
子曰：“由！诲汝知之乎！知之为知之，不知为不知，是知也。”
zǐyuēyóuhuìrǔzhīzhīhūzhīzhīwéizhīzhībùzhīwéibùzhīshìzhīyě
37、道与德
dàoyǔdé
子曰：“朝闻道，夕死可矣。”
zǐyuēcháowéndàoxīsǐkěyǐ
子曰：“见贤思齐焉，见不贤而内自省也。”
zǐyuējiànxiánsīqíyānjiànbùxiánérnèizìxǐnɡyě
子曰：“德不孤，必有邻。”
zǐyuēdébùɡūbìyǒulín
.
.
jūnzǐyǔxiǎorén
38、君子与小人
子曰：“君子坦荡荡，小人长戚戚。”
zǐyuējūnzǐtǎndànɡdànɡxiǎorénzhǎnɡqīqī
子曰：“君子喻于义，小人喻于利。”
zǐyuējūnzǐyùyúyìxiǎorényùyúlì
子曰：“君子泰而不骄，小儿骄而不泰。”
zǐyuējūnzǐtàiérbùjiāoxiǎoérjiāoérbùtài
子曰：“君子欲讷于言而敏于行。”
zǐyuējūnzǐyùnèyúyánérmǐnyúxínɡ
39、意志和品质
yìzhìhépǐnzhì
子曰：“譬如为山，未成一篑，止，吾止也。譬如平地，虽覆一篑，进，吾往也。”
zǐyuēpìrúwéishānwèichénɡyìkuìzhǐwúzhǐyěpìrúpínɡdìsuīfùyìkuìjìnwúwǎnɡyě
子曰：“三军可夺帅也，匹夫不可夺志也。”
zǐyuēsānjūnkěduóshuàiyěpǐfūbùkěduózhìyě
子曰：“岁寒，然后知松柏之后凋也。”
zǐyuēsuìhánránhòuzhīsōnɡbǎizhīhòudiāoyě
40、孝
xiào
mènɡyì
孟懿子问孝。子曰：“无违。”
zǐwènxiàozǐyuēwúwéi
mènɡwǔbówènxiào
孟武伯问孝。子曰：“父母唯其疾之忧。”
zǐyuēfùmǔwéiqíjízhīyōu
.
.
zǐyóuwènxiào
zǐyuē
jīnzhīxiàozhě
shìwèinénɡyǎnɡ
zhìyúquǎnmǎ
jiēnénɡyǒuyǎnɡ
bùjìnɡ
héyǐbiéhū
子游问孝。子曰：“今之孝者，是谓能养。至于犬马，皆能有养；不敬，何以别乎？”
子夏问孝。子曰：“色难。有事，弟子服其劳。有酒食，先生馔，曾是以为孝乎？”
zǐxiàwènxiàozǐyuēsènányǒushìdìzǐfúqíláoyǒujiǔshíxiānshēnɡzhuàncénɡshìyǐwéixiàohū
第十组 小故事里的大智慧
dìshízǔxiǎoɡùshìlǐdedàzhìhuì
41、叶公好龙
yèɡōnɡhǎolónɡ
叶公子高好龙,钩以写龙,凿以写龙,屋室雕文以写龙。于是夫龙闻而下之,窥头于牖,施尾于堂。叶
ɡōnɡjiànzhī
yèɡōnɡzǐɡāohǎolónɡɡōuyǐxiělónɡzáoyǐxiělónɡwūshìdiāowényǐxiělónɡyúshìfūlónɡwénérxiàzhīkuītóuyúyǒushīwěiyútánɡyè
公见之,弃而还走,失其魂魄,五色无主。是叶公非好龙也,好夫似龙而非龙者也。
qìérháizǒushīqíhúnpòwǔsèwúzhǔshìyèɡōnɡfēihǎolónɡyěhǎofūsìlónɡérfēilónɡzhěyě
42、郑人买履
zhènɡrénmǎilǚ
zhènɡrényǒuyùmǎilǚzhěxiānzìdùqízú
郑人有欲买履者,先自度其足,而置之其坐。至之市,而忘操之。已得履, 谓曰“:吾忘持度”。反归取
suíbùdélǚ
rénrì
hébùshìzhīyǐzú
yuē
nínɡxìndù
wúzìxìnyě
érzhìzhīqízuòzhìzhīshìérwànɡcāozhīyǐdélǚwèiyuēwúwànɡchídùfǎnɡuīqǔ
之,及反,市罢,遂不得履。人日:“何不试之以足?”曰:“宁信度，无自信也。”
zhījífǎnshìbà
43、买椟还珠
mǎidúháizhū
楚人有卖其珠于郑者,为木兰之柜,熏以桂椒,缀以珠玉,饰以玫瑰,辑以翡翠。郑人买其椟而还其珠。此可谓善卖椟矣,未可谓善鬻珠也。
cǐ
kěwèishànmàidúyǐ
wèikěwèishànyùzhūyě
chǔrényǒumàiqízhūyúzhènɡzhěwéimùlánzhīɡuìxūnyǐɡuìjiāozhuìyǐzhūyùshìyǐméiɡuījíyǐfěicuìzhènɡrénmǎiqídúérháiqízhū
44、自相矛盾
zìxiānɡmáodùn
.
.
chǔrényǒumàidùnyǔmáozhě
yùzhīyuē
wúdùnzhījiān
wùmònénɡxiànyě
yòuyùqímáoyuē
wúmáozhī
lì
wūwùwúbùxiàn
楚人有卖盾与矛者,誉之曰:“ 吾盾之坚 , 物莫能陷也 。”又誉其矛曰:“ 吾矛之利, 於物无不陷也。”或曰:“ 以子之矛,陷子之盾,何如?”其人弗能应也。夫不可陷之盾与无不陷之矛,不可同世而立。
yě
huòyuē
yǐ
zǐzhīmáoxiànzǐzhīdùnhérú
qírénfúnénɡyīnɡyě
fūbùkěxiànzhīdùnyǔwúbùxiànzhīmáobùkětónɡshìér
lì
45、滥竽充数
lànyúchōnɡshù
齐宣王使人吹竽,必三百人,南郭处士请为王吹竽,宣王说之,廪食以数百人。宣王死。缗王立,好一一听之,处士逃。
yì
yìtīnɡzhīchùshìtáo
qíxuānwánɡshǐrénchuīyúbìsānbǎirénnánɡuōchùshìqǐnɡwéiwánɡchuīyúxuānwánɡshuōzhīlǐnshíyǐshùbǎirénxuānwánɡsǐmínwánɡlìhǎo
第十一组 我们是山川大地的孩子
dìshíyìzǔwǒménshìshānchuāndàdìdeháizǐ
46、山川之美
shānchuānzhīměi
shānchuānzhīměiɡǔláiɡònɡtán
山川之美,古来共谈。高峰入云,清流见底。两岸石壁,五色交辉。青林翠竹,四时具备。晓雾将歇,
xī
rì
yùtuíchénlínjìnɡyuè
shíshìyùjièzhīxiāndōu
zìkānɡlè
yǐ
lái
wèifùyǒunénɡyǔqí
qízhě
ɡāofēnɡrùyúnqīnɡliújiàndǐliǎnɡànshíbìwǔsèjiāohuīqīnɡlíncuìzhúsìshíjùbèixiǎowùjiānɡxiē
yuánniǎoluànmínɡ
猿鸟乱鸣;夕日欲颓,沉鳞竞跃。实是欲界之仙都。自康乐以来,未复有能与其奇者。
47、春日寻芳
chūnrìxúnfānɡ
时芳草鲜美,儿童放纸鸢于村外,春花绚烂,妇女戏秋千于杏园,小姊妹或三三五五踏青陌上,寻芳
shuǐbīntáohónɡliǔlǜ
shífānɡcǎoxiānměiértónɡfànɡzhǐyuānyúcūnwàichūnhuāxuànlànfùnǚxìqiūqiānyúxìnɡyuánxiǎozǐmèihuòsānsānwǔwǔtàqīnɡmòshànɡxúnfānɡ
水滨,桃红柳绿,日丽风和,一年节令此为最佳时也。
rìlìfēnɡhéyìniánjiélìnɡcǐwéizuìjiāshíyě
48、苏堤杂花
sūdīzáhuā
.
.
sūɡōnɡdīchūnshíchénɡuānɡchūqǐ
sùwùwèisàn
záhuāshēnɡshùfēiyīnɡzhànbō
fēnpīyǎnyìnɡrúlièjǐnpūxiù
lǎnshènɡzhěxiánwèisìshí
苏公堤,春时晨光初起,宿雾未散,杂花生树,飞英蘸波,纷披掩映,如列锦铺绣。览胜者咸谓四时皆宜，而春晓为最。
jiē
yí
érchūnxiǎowéizuì
49、浙江之潮
zhèjiānɡzhīcháo
浙江之潮,天下之伟观也。自既望以至十八日为盛。方其远出海门,仅如银线;既而渐近,则玉城
xuělǐnɡjìtiānérlái
dàshēnɡrúléitínɡzhènhànjīshètūntiānwòrì
shì
jíxiónɡháo
yánɡchénɡzhāishīyún
hǎiyǒnɡyínwéiɡuōjiānɡhénɡyùxìyāo
zhèjiānɡzhīcháotiānxiàzhīwěiɡuānyězìjìwànɡyǐzhìshíbārìwéishènɡfānɡqíyuǎnchūhǎiménjǐnrúyínxiànjìérjiànjìnzéyùchénɡ
雪岭际天而来,大声如雷霆,震撼激射,吞天沃日,势极雄豪。杨诚斋诗云“海涌银为郭,江横玉系腰”者是也。
zhěshìyě
50、湖心亭看雪
húxīntínɡkànxuě
余在西湖。大雪三日,湖中人鸟声俱绝。是日更(gēng)定矣,余挐(ráo)一小船,拥毳(cuì)衣炉火,独往湖心亭看雪。雾凇沆砀，天与云与山与水，上下一白。湖上影子，惟长堤一痕⑧,湖心亭一点,与余舟一芥,舟中人两三粒而已。到亭上，有两人铺毡对坐，一童子烧酒炉正沸。见余，大喜曰：“湖中焉得更有此人！”拉余同饮。余强饮三大白而别，问其姓氏，是金陵人，客此。及下船，舟子喃喃曰：“莫说相公痴，更有痴似相公者！”
nánnányuē
mòshuōxiànɡɡōnɡchī
ɡènɡyǒuchīsìxiànɡɡōnɡzhě
húzhōnɡyāndéɡènɡyǒucǐrén
lāyútónɡyǐn
yúqiánɡyǐnsāndàbáiérbié
wènqíxìnɡshì
shìjīnlínɡrén
kè
cǐ
jí
xiàchuán
zhōuzǐ
yǔyúzhōuyìɡàizhōuzhōnɡrénliǎnɡsānlì
ér
yǐ
dàotínɡshànɡ
yǒuliǎnɡrénpūzhānduìzuò
yìtónɡzǐshāojiǔlúzhènɡfèi
jiànyú
dàxǐyuē
dúwǎnɡhúxīntínɡkànxuě
wùsōnɡhànɡdànɡ
tiānyǔyúnyǔshānyǔshuǐ
shànɡxiàyìbái
húshànɡyǐnɡzǐ
wéizhǎnɡdī
yìhén
húxīntínɡyìdiǎn
yúzàixīhúdàxuěsānrìhúzhōnɡrénniǎoshēnɡjùjuéshìrìɡènɡdìnɡyǐyúyìxiǎochuányōnɡcuìyīlúhuǒ
下册
第一组动人的名字
dìyīzǔdònɡréndemínɡzì
51、大禹治水
.
dàyǔzhìshuǐ
.
yáoshùnshí
jiǔhébùzhì
hónɡshuǐfànlàn
yáoyònɡɡǔnzhìshuǐ
ɡǔnyònɡyōnɡdǔzhīfǎ
jiǔniánérwúɡōnɡ
hòushùnyònɡyǔzhìshuǐ
yǔkāi
尧舜时，九河不治，洪水泛滥。尧用鲧治水，鲧用雍堵之法，九年而无功。后舜用禹治水，禹开九州，通九道，陂九泽，度九山。疏通河道，因势利导，十三年终克水患。一成一败，其治不同也
jiǔzhōu
tōnɡjiǔdào
bēijiǔzé
dùjiǔshān
shūtōnɡhédào
yīnshì
lìdǎo
shísānniánzhōnɡkèshuǐhuàn
yìchénɡyìbài
qízhìbùtónɡyě
52、女娲补天
nǚwābǔtiān
wǎnɡɡǔzhīshí
往古之时,四极废,九州裂,天不兼覆,地不周载。火爁焱而不灭,水浩洋而不息,猛兽食颛民,骘鸟攫
nǚwāliànwǔsèshíyǐbǔcānɡtiānduànáozúyǐ
lì
sì
jí
shāhēilónɡyǐ
jì
jìzhōu
jī
lúhuīyǐzhǐyínshuǐ
cānɡtiānbǔ
sì
jízhènɡ
sìjífèijiǔzhōuliètiānbùjiānfùdìbùzhōuzǎihuǒyànérbùmièshuǐhàoyánɡérbùxīměnɡshòushízhuānmínzhìniǎojué
老弱。女娲炼五色石以补苍天,断鳌足以立四极， 杀黑龙以济冀州,积芦灰以止淫水。苍天补,四极正;淫水涸,冀州平;狡虫死,颛民生。
yínshuǐhé
jìzhōupínɡjiǎochónɡsǐ
zhuānmínshēnɡ
lǎoruò
53、精卫填海
jīnɡwèitiánhǎi
又北二百里，曰发鸠(jiū)之山，其上多柘木，有鸟焉。其状如鸟，文首，白喙(huì)，赤足，名曰“精卫”，其鸣自詨。是炎帝之少女，名曰女娃。女娃游于东海，溺(nì)而不返，故为精卫。常衔西山之木石，以堙(yīn)于东海。
zhīmùshí
yǐyīn
yúdōnɡhǎi
jīnɡwèi
qímínɡzìyú
shì
nǚ
mínɡyuēnǚwá
nǚwáyóuyúdōnɡhǎi
nì
érbùfǎn
ɡùwéijīnɡwèi
chánɡxiánxīshān
yòuběièrbǎilǐyuēfājiūzhīshānqíshànɡduōzhèmùyǒuniǎoyānqízhuànɡrúniǎowénshǒubáihuìchìzúmínɡyuē
54、牛郎织女
niúlánɡzhīnǚ
天河之东有织女,天帝之女也。年年机杼劳役,织成云锦天衣。天帝怜其独处,许嫁河西牵牛郎。嫁后逐废织纫。天帝怒,责令归河东，许一年一度相会。 涉秋七日,鹊首无故皆髡,相传是日河鼓舆织女会于汉东,役乌鹊为梁以渡，故毛皆脱去。
huìyúhàndōnɡ
yìwūquèwéiliánɡyǐdù
ɡùmáojiētuōqù
hòuzhúfèizhīrèn
tiāndìnù
zélìnɡɡuīhédōnɡ
xǔ
yìniányídùxiānɡhuì
shèqiūqī
rì
quèshǒuwúɡùjiēkūnxiānɡchuánshìrì
héɡǔyúzhīnǚ
tiānhézhīdōnɡyǒuzhīnǚtiāndìzhīnǚyěniánniánjīzhùláoyìzhīchénɡyúnjǐntiānyītiāndìliánqídúchǔxǔjiàhéxīqiānniúlánɡjià
55、后羿射日
.
hòuyìshèrì
.
dàizhìyáozhīshí
shírìbìnɡchū
jiāohéjià
shācǎomù
érmínwúsuǒshí
zú
záochǐ
jiǔyīnɡ
dàfēnɡ
fēnɡzhuīxī
xiūshé
jiēwéi
逮至尧之时,十日并出，焦禾稼,杀草木,而民无所食。猰貐、凿齿、九婴、大风、封豖希、修蛇，皆为民害。尧乃使后羿诛凿齿于畴华之野,杀九婴于凶水之上，缴大风于青丘之泽，上射九日而下杀z w猰貐，斩修蛇于洞庭，擒封豨于桑林。万民皆喜，置尧以为天子
zú
zhǎnxiūshéyúdònɡtínɡ
qínfēnɡzheyúsānɡlín
wànmínjiē
xǐ
zhìyáoyǐwéitiānzǐ
mínhài
yáonǎishǐhòuyìzhūzáochǐyúchóuhuázhīyě
shājiǔyīnɡyúxiōnɡshuǐzhīshànɡ
jiǎodàfēnɡyúqīnɡqiūzhīzé
shànɡshèjiǔ
rì
érxiàshā
第二组可笑之人，可笑之事
dìèrzǔkěxiàozhīrénkěxiàozhīshì
56、性缓
xìnɡhuǎn
人性缓，冬日共人围炉，见人裳尾为火所烧，乃曰：“有一事，见之已久，欲言恐君性急，不言又恐伤君。然而言是耶？不言是耶？”人问何事，曰：“火烧君裳。”其人遽收衣而怒曰：“何不早言？”曰：“我道君性急，果然。”
yuē
wǒdàojūnxìnɡjí
ɡuǒrán
yòukǒnɡshānɡjūn
ránéryánshìyē
bùyánshìyē
rénwènhéshì
yuē
huǒshāojūnchánɡ
qírénjùshōuyī
érnùyuē
hébùzǎoyán
rénxìnɡhuǎndōnɡrìɡònɡrénwéilújiànrénchánɡwěiwéihuǒsuǒshāonǎiyuēyǒuyìshìjiànzhīyǐjiǔyùyánkǒnɡjūnxìnɡjíbùyán
57、性刚
xìnɡɡānɡ
有父子俱性刚，不肯让人。一日父留客饮，遣子入城市肉。子取肉回，将出城门，值一人对面
érlái
ɡèbùxiānɡrànɡ
suítǐnɡlìliánɡjiǔ
fùxúnzhìjiànzhī
wèizǐyuē
rǔɡūchíròuhuí
péikèfàn
dàiwǒyǔqíduìlì
zàicǐ
yǒufùzǐjùxìnɡɡānɡbùkěnrànɡrényírìfùliúkèyǐnqiǎnzǐrùchénɡshìròuzǐqǔròuhuíjiānɡchūchénɡménzhíyìrénduìmiàn
而来，各不相让，遂挺立良久。父寻至见之，谓子曰：\"汝姑持肉回，陪客饭。待我与其对立在此。\"
58、北人不识菱
běirénbùshílínɡ
北人生而不识菱者，仕于南方。席上食菱，并壳入口。或曰：“食菱须去壳。”其人自护其短，曰：“我非不知，并壳者，欲以去热也。”问者曰：“北土亦有此物否？”答曰：“前山后山，何地不有！” 夫菱角生于水中而曰土产，此坐强不知以为知也。
.
fūlínɡjiǎoshēnɡyúshuǐzhōnɡéryuētǔchǎn
cǐzuòqiánɡbùzhīyǐwéizhīyě
yuē
wǒfēibùzhī
bìnɡqiàozhě
yùyǐqùrèyě
wènzhěyuē
běitǔ
yìyǒucǐwùfǒu
dáyuē
qiánshānhòushān
hédìbùyǒu
běirénshēnɡérbùshílínɡzhěshìyúnánfānɡxíshànɡshílínɡbìnɡqiàorùkǒuhuòyuēshílínɡxūqùqiàoqírénzìhùqíduǎn
.
huójiànɡuǐ
59、活见鬼
有赴饮夜归者，值大雨，持盖自蔽。见一人立檐下，即投伞下同行。久之，不语，疑为鬼也；以足撩之，偶不相值，愈益恐，因奋力挤之桥下而趋。值炊糕者晨起，亟奔入其门，告以遇鬼。俄顷，复见一人，遍体沾湿，踉跄而至，号呼有鬼，亦投其家。二人相视愕然，不觉大笑。
rén
biàntǐzhānshī
liànɡqiànɡérzhì
hàohūyǒuɡuǐ
yìtóuqíjiā
èrrénxiānɡshìèrán
bùjuédàxiào
zhī
ǒubùxiānɡzhí
yùyìkǒnɡ
yīnfènlì
jǐzhīqiáoxiàérqū
zhíchuīɡāozhěchénqǐ
jíbēnrù
qímén
ɡàoyǐyùɡuǐ
éqǐnɡ
fùjiànyì
yǒufùyǐnyèɡuīzhězhídàyǔchíɡàizìbìjiànyìrénlìyánxiàjítóusǎnxiàtónɡxínɡjiǔzhībùyǔyíwéiɡuǐyěyǐzúliāo
60、虎与刺猬
hǔyǔcìwèi
有一大虫，欲向野中觅食，见一刺猬仰卧，谓是肉脔，欲衔之。忽被猥卷着鼻，惊走，不知休也，直至山中，困乏而眠。刺猬乃放鼻而走。大虫醒，甚欢喜，走至橡树下，低头见橡斗，乃侧身语云：“旦来遭见贤尊，愿郎君且避道！”
yǔyún
dànláizāojiànxiánzūn
yuànlánɡjūnqiěbìdào
yě
zhízhìshānzhōnɡ
kùnfá
érmián
cìwèinǎifànɡbí
érzǒu
dàchónɡxǐnɡ
shènhuānxǐ
zǒuzhìxiànɡshùxià
dītóujiànxiànɡdòu
nǎicèshēn
yǒuyìdàchónɡyùxiànɡyězhōnɡmìshíjiànyìcìwèiyǎnɡwòwèishìròuluányùxiánzhīhūbèiwěijuànzhebíjīnɡzǒubùzhīxiū
第三组 英雄的本色
dìsānzǔyīnɡxiónɡdeběnsè
61、李广射虎
lǐɡuǎnɡshèhǔ
ɡuǎnɡchūliè
广出猎，见草中石，以为虎而射之，中石没镞。视之，石也。因复更射之，终不能复入石矣。
chánɡzìshèzhī
jí
jūyòuběipínɡshèhǔ
hǔténɡshānɡɡuǎnɡ
ɡuǎnɡyìjìnɡshèshāzhī
jiàncǎozhōnɡshíyǐwéihǔérshèzhīzhōnɡshíméizúshìzhīshíyěyīnfùɡènɡshèzhīzhōnɡbùnénɡfùrùshíyǐ
ɡuǎnɡsuǒjūjùnwényǒuhǔ
广所居郡闻有虎，尝自射之。及居右北平射虎，虎腾伤广，广亦竟射杀之。
62、卧薪尝胆
wòxīnchánɡdǎn
吴既赦越，越王勾践反国，乃苦身焦思，置胆于坐，坐卧即仰胆，饮食亦尝胆也。曰：“女忘会稽
.
wújìshèyuèyuèwánɡɡōujiànfǎnɡuónǎikǔshēnjiāosīzhìdǎnyúzuòzuòwòjíyǎnɡdǎnyǐnshíyìchánɡdǎnyěyuēnǚwànɡhuìjī
.
zhīchǐxié
shēnzìɡēnɡzuò
fūrénzìzhī
shíbùjiāròu
yībùzhònɡcǎi
zhéjiéxiàxiánrén
hòuyùbīnkè
zhènpíndiàosǐ
yǔbǎixìnɡ
之耻邪？”身自耕作，夫人自织；食不加肉，衣不重采；折节下贤人，厚遇宾客；振贫吊死，与百姓
tónɡqíláo
同其劳。
63、祁黄羊举荐
qíhuánɡyánɡjǔjiàn
晋平公问祁黄羊曰：“南阳无令，其谁可而为之？”祁黄羊对曰：“解xiè狐可。”平公曰：“解狐非子之仇邪？”对曰：“君问可，非问臣之仇也。”平公曰： “善。”遂用之。国人称善焉。居有间jiān，平公又问祁黄羊曰：“国无尉，其谁可而为之？”对曰：“午可。”平公曰：“午非子之子邪？”对曰：“君问可，非问臣之子也。”平公曰：“善。”又遂用之。国人称善焉。孔子闻之曰：“善哉，祁黄羊之论也！外举不避仇，内举不避子。祁黄羊可谓公矣。”
qíhuánɡyánɡzhīlùnyě
wàijǔbùbìchóu
nèijǔbùbì
zǐ
qíhuánɡyánɡkěwèiɡōnɡyǐ
duìyuē
jūnwènkě
fēiwènchénzhīzǐ
pínɡɡōnɡyuē
shàn
yòusuíyònɡzhī
ɡuórénchēnɡshànyān
kǒnɡzǐwénzhīyuē
shànzāi
pínɡɡōnɡyòuwènqíhuánɡyánɡyuē
ɡuówúwèi
qíshuíkěérwéizhī
duìyuē
kě
pínɡɡōnɡyuē
wǔfēizǐzhīzǐxié
húfēizǐzhīchóuxié
duìyuē
jūnwènkě
fēiwènchénzhīchóuyě
pínɡɡōnɡyuē
shàn
suíyònɡzhī
ɡuórénchēnɡshànyān
jūyǒu
jìnpínɡɡōnɡwènqíhuánɡyánɡyuēnányánɡwúlìnɡqíshuíkěérwéizhīqíhuánɡyánɡduìyuējiěhúkěpínɡɡōnɡyuējiě
64、公仪休拒收鱼
ɡōnɡyíxiūjùshōuyú
ɡōnɡyíxiūxiānɡlǔ
公仪休相鲁而嗜鱼，一国尽争买鱼而献之。公仪子不受。其弟子曰：“夫子嗜鱼而不受，何也？”
fūwéishìyú
ɡùbùshòuyě
fū
jíshòuyú
bìyǒuxiàrénzhīsè
yǒuxiàrénzhīsè
jiānɡwǎnɡyúfǎ
wǎnɡyúfǎ
zémiǎnyúxiānɡ
érshìyúyìɡuójìnzhēnɡmǎiyúérxiànzhīɡōnɡyízǐbùshòuqídìzǐyuēfūzǐshìyúérbùshòuhéyě
曰：“夫唯嗜鱼，故不受也。夫即受鱼，必有下人之色。有下人之色，将枉于法。枉于法，则免于相。
miǎnyúxiānɡ
yuē
免于相，则虽嗜鱼，此必不能致我鱼，我又不能自给鱼。即无受鱼而不免于相，虽不受鱼，我能常
zì
jǐ
yú
cǐmínɡfūshìrénbùrú
zìshìyě
mínɡyúrénzhīwéijǐzhě
bùrú
jǐzhīzìwéiyě
zésuīshìyúcǐbìbùnénɡzhìwǒyúwǒyòubùnénɡzìjǐyújíwúshòuyúérbùmiǎnyúxiānɡsuībùshòuyúwǒnénɡchánɡ
自给鱼。”此明夫恃人不如自恃也；明于人之为己者，不如己之自为也。
65、曾参教子
cénɡcānjiàozǐ
cénɡzǐzhīqīzhīshì
曾子之妻之市，其子随之而泣。其母曰：“女还，顾反为女杀彘（zhì）。” 妻适市来，曾子欲捕彘杀
qízǐsuízhīérqìqímǔyuēnǚháiɡùfǎnwéinǚshāzhìqīshìshìláicénɡzǐyùbǔzhìshā
.
.
zhī
qīzhǐzhīyuē
tèyǔ
xì
ěr
cénɡzǐyuē
yīnɡérfēiyǔxì
yě
yīnɡérfēiyǒuzhīyě
dàifùmǔérxué
yě
tīnɡfùmǔ
之。妻止之曰：“特与婴儿戏耳！” 曾子曰：“婴儿非与戏也。婴儿非有知也，待父母而学者也，听父母之教。今子欺之，是教子欺也。母欺子而不信其母，非以成教也。”遂烹彘也。
zhījiào
jīn
zǐ
qīzhī
shìjiàozǐ
qīyě
mǔqī
zǐ
érbùxìnqímǔ
fēiyǐchénɡjiàoyě
suípēnɡzhìyě
第四组 聆听诸子的声音
dìsìzǔlínɡtīnɡzhūzǐdeshēnɡyīn
66、上善若水
shànɡshànruòshuǐ
shànɡshànruòshuǐ
上善若水。水善利万物而不争，处众人之所恶，故几于道。居善地，心善渊，与善仁，言善
shìshànnénɡ
dònɡshànshí
fūwéibùzhēnɡ
ɡùwúyóu
shuǐshànlìwànwùérbùzhēnɡchùzhònɡrénzhīsuǒèɡùjǐyúdàojūshàndìxīnshànyuānyǔshànrényánshàn
信，政善治，事善能，动善时。夫唯不争，故无尤。
xìnzhènɡshànzhì
67、北冥有鱼
běimínɡyǒuyú
北冥有鱼，其名曰鲲。鲲之大，不知其几千里也；化而为鸟，其名为鹏。鹏之背，不知其几千里也；怒而飞，其翼若垂天之云。是鸟也，海运则将徙于南冥。南冥者，天池也。齐谐者，志怪者也。谐之言曰：“鹏之徙于南冥也，水击三千里，抟扶摇而上者九万里，去以六月息者也。”
xiézhīyányuē
pénɡzhīxǐyúnánmínɡyě
shuǐjīsānqiānlǐ
tuánfúyáoérshànɡzhě
lǐ
qùyǐliùyuèxīzhěyě
yě
nùérfēi
qí
yìruòchuítiānzhīyún
shìniǎoyě
hǎiyùnzéjiānɡxǐyúnánmínɡ
nánmínɡzhě
tiānchíyě
qíxiézhě
zhìɡuàizhěyě
běimínɡyǒuyúqímínɡyuēkūnkūnzhīdàbùzhīqíjǐqiānlǐyěhuàérwéiniǎoqímínɡwéipénɡpénɡzhībèibùzhīqíjǐqiānlǐ
68、仁者爱人
rénzhěàirén
mènɡzǐ
孟子日：“君子所以异于人者，以其存心也。君子以仁存心。以礼存心。仁者爱人，有礼者敬人。
rìjūnzǐsuǒyǐyìyúrénzhěyǐqícúnxīnyějūnzǐyǐréncúnxīnyǐcúnxīnrénzhěàirényǒulǐzhějìnɡrén
爱人者,人恒爱之;敬人者,人恒敬之。”
àirénzhěrénhénɡàizhījìnɡrénzhěrénhénɡjìnɡzhī
69、国之器用
.
ɡuózhīqìyònɡ
.
kǒunénɡyánzhī
shēnnénɡxínɡzhī
ɡuóbǎoyě
kǒubùnénɡyán
shēnnénɡxínɡzhī
ɡuóqìyě
kǒunénɡyánzhī
shēnbùnénɡxínɡ
ɡuóyònɡyě
口能言之，身能行之，国宝也。口不能言，身能行之，国器也。口能言之，身不能行，国用也。口言善，身行恶，国妖也。治国者敬其宝，爱其器，任其用，除其妖。。
kǒuyánshàn
shēnxínɡè
ɡuóyāoyě
zhìɡuózhějìnɡqíbǎo
ài
qí
qì
rènqíyònɡ
chúqíyāo
70、得道者多助
dédàozhěduōzhù
天时不如地利，地利不如人和。
tiānshíbùrúdìlìdìlìbùrúrénhé
三里之城，七里之郭，环而攻之而不胜。夫环而攻之，必有得天时者矣，然而不胜者，是天时不如地利也。
bùrú
dì
lì
yě
sānlǐzhīchénɡqīlǐzhīɡuōhuánérɡōnɡzhīérbúshènɡfūhuánérɡōnɡzhībìyǒudétiānshízhěyǐránérbùshènɡzhěshìtiānshí
chénɡfēibùɡāoyě
城非不高也，池非不深也，兵革非不坚利也，米粟非不多也，委而去之，是地利不如人和也。
chífēibùshēnyěbīnɡɡéfēibùjiānlìyěmǐsùfēibùduōyěwěiérqùzhīshìdìlìbùrúrénhéyě
故曰，域民不以封疆之界，固国不以山溪之险，威天下不以兵革之利。得道者多助，失道者寡助。寡助之至，亲戚畔之。多助之至，天下顺之。以天下之所顺，攻亲戚之所畔，故君子有不战，战必胜矣。
yǐ
ɡuǎzhùzhīzhì
qīnqīpànzhī
duōzhùzhīzhì
tiānxiàshùnzhī
yǐtiānxiàzhīsuǒshùn
ɡōnɡqīnqīzhīsuǒpàn
ɡùjūnzǐyǒubùzhàn
zhànbìshènɡ
ɡùyuēyùmínbùyǐfēnɡjiānɡzhījièɡùɡuóbùyǐshānxīzhīxiǎnwēitiānxiàbùyǐbīnɡɡézhīlìdédàozhěduōzhùshīdàozhěɡuǎzhù
第五组重温儿时的故事
71、狐与葡萄
húyǔpútáo
昔有一狐，见葡萄满架，万紫千红，累累可爱，垂涎久之。奈无iede 猿升之技，不能大快朵颐。
wànɡzéshēnɡyuàn
xīyǒuyìhújiànpútáomǎnjiàwànzǐqiānhónɡlěilěikěàichuíxiánjiǔzhīnàiwúyuánshēnɡzhījìbùnénɡdàkuàiduǒyí
望则生怨，怨则生怒，怒则生诽，无所不至。乃口是心非，自慰曰：“似此葡萄绝非贵重之品，罕
yuànzéshēnɡnùnùzéshēnɡfěiwúsuǒbùzhìnǎikǒushìxīnfēizìwèiyuēsìcǐpútáojuéfēiɡuìzhònɡzhīpǐnhǎn
.
.
jiànzhīwù
kuànɡqíwèisuānsè
wúcónɡbùxiàyàn
bǐyōnɡfūsú
zǐfānɡyǐzhīwéishíyě
见之物。况其味酸涩，吾从不下咽。彼庸夫俗子方以之为食也。”
此如世间卑鄙之辈，见人才德出众，自顾万不能到此地步，反诋毁交加，假意清高。噫，是谓拂人之性，违心之谈也。
rénzhīxìnɡ
wéixīnzhītányě
cǐrúshìjiānbēibǐzhībèijiànréncáidéchūzhònɡzìɡùwànbùnénɡdàocǐdìbùfǎndǐhuǐjiāojiājiǎyìqīnɡɡāoyīshìwèifú
72、鸦狐
yāhú
鸦本不善鸣。一日，口衔食物，稳栖树上。适有饿狐见之，欲夺其食，无以为法，乃心生一计，曰：“闻先生有霓裳羽衣之妙，特来一聆仙曲，以清俗耳。幸勿见却！”鸦信为然，喜不自胜，遂开
shēnɡzhānɡkǒuyuē
wénxiānshēnɡyǒuníchánɡyǔyīzhīmiào
tèlái
yìlínɡxiānqǔ
yǐqīnɡsúěr
xìnɡwùjiànquè
yāxìnwéirán
xǐbùzìshènɡ
suíkāi
yāběnbúshànmínɡyírìkǒuxiánshíwùwěnqīshùshànɡshìyǒuèhújiànzhīyùduóqíshíwúyǐwéifǎnǎixīnshēnɡyìjì
声张口，其食物已脱落矣。狐则拾之，谓鸦曰：“将来有羡 先生唱者，切勿信之，必有故也。”俗
tiányánxūfánɡshìěr
qíshíwùyǐtuōluòyǐhúzéshízhīwèiyāyuējiānɡláiyǒuxiànxiānshēnɡchànɡzhěqièwùxìnzhībìyǒuɡùyěsú
云：甜言须防是饵。。
yún
73、豺烹羊
cháipēnɡyánɡ
盘古初，鸟兽皆能言。一日，豺与羊同涧饮水，豺欲烹其羊，自念无以措辞，乃强责之曰：“汝混浊比水，使老夫不能饮，该杀！”羊对曰：“大王在上流，羊在下流，虽浊无碍。”豺复责曰：“汝去
niánmǒurìhùnzhuóbǐshuǐ
shǐlǎofūbùnénɡyǐn
ɡāishā
yánɡduìyuē
dàwánɡzàishànɡliú
yánɡzàixiàliú
suīzhuówúài
cháifùzéyuē
rǔ
pánɡǔchūniǎoshòujiēnénɡyányírìcháiyǔyánɡtónɡjiànyǐnshuǐcháiyùpēnɡqíyánɡzìniànwúyǐcuòcínǎiqiánɡzézhīyuērǔ
年某日，出言得罪于我，亦该杀！”羊曰：“大王误矣。去年某日，羊未出世，安能得罪大王？”豺则变羞为怒，责之曰：“汝之父母得罪于我，亦汝之罪也。”遂烹之。。
zézhīyuē
rǔzhīfù
dézuìyúwǒ
yì
rǔzhīzuìyě
suípēnɡzhī
chūyándézuìyúwǒyìɡāishāyánɡyuēdàwánɡwùyǐqùniánmǒurìyánɡwèichūshìānnénɡdézuìdàwánɡcháizé
biànxiūwéinù
谚云：欲加之罪，何患无辞。即此之谓也。
yànyúnyùjiāzhīzuìhéhuànwúcíjícǐzhīwèiyě
74、鹿照水
.
lùzhàoshuǐ
.
lùzhàoshuǐ
鹿照水
有鹿饮与溪边，自照水影，见其两角峥嵘，甚为自乐，惟恨四足轻小，颇不相称，甚不满意。
zhènɡtànhènjiān
yǒulùyǐnyǔxībiānzìzhàoshuǐyǐnɡjiànqíliǎnɡjiǎozhēnɡrónɡshènwéizìlèwéihènsìzúqīnɡxiǎopōbùxiānɡchènshènbùmǎnyì
正叹恨间，忽闻猎者带犬自远而来，鹿急为奔避，幸得四足轻捷，猎犬追至，鹿则逃入竹林，奈被两
yùjìnbùnénɡ
cùzhīwéiquǎnsuǒbǔ
lùhuǐyuē
wǒshànɡhènqíjiǎoxiǎo
érkuāqíjiǎozhǎnɡ
bùzhījiùwúmìnɡzhě
hūwénlièzhědàiquǎnzìyuǎnérláilùjíwéibēnbìxìnɡdésìzúqīnɡjiélièquǎnzhuīzhìlùzétáorùzhúlínnàibèiliǎnɡ
角阻挠竹上，欲进不能，卒之为犬所捕。鹿悔曰：“我尚恨其脚小，而夸其角长，不知救吾命者，脚也；丧吾命者，角也！”
jiǎoyě
sànɡwúmìnɡzhě
jiǎoyě
jiǎozǔnáozhúshànɡ
75、杉苇刚柔
shānwěiɡānɡróu
夹岸相映：一边杉树参天，一边芦苇点水，杉苇朝夕相见。一日，其杉讥诮（qiào）其苇曰：“看你体如柔丝，性如流水，每每随风而舞，风东则东，风西则西，毫无刚气，何如我正直不屈，岂不快哉！”苇曰：“刚柔各有所长。吾虽懦弱，究可免祸；汝虽刚强，犹恐安身不牢。”
qǐbúkuàizāi
wěiyuē
ɡānɡróuɡèyǒusuǒchánɡ
wúsuīnuòruò
jiūkěmiǎnhuò
rǔsuīɡānɡqiánɡ
yóukǒnɡānshēnbùláo
kànnǐ
tǐ
rúróusī
xìnɡrúliúshuǐ
měiměisuífēnɡérwǔ
fēnɡdōnɡzédōnɡ
fēnɡxī
zé
xī
háowúɡānɡqì
hérúwǒzhènɡzhíbùqū
jiáànxiānɡyìnɡyìbiānshānshùcāntiānyìbiānlúwěidiǎnshuǐshānwěizhāoxīxiānɡjiànyírìqíshānjīqiàoqíwěiyuē
一日，飓风骤起，其芦苇左右掀翻，终无大害；而杉树早已连根拔起矣！
yírìjùfēnɡzhòuqǐqílúwěizuǒyòuxiānfānzhōnɡwúdàhàiérshānshùzǎoyǐliánɡēnbáqǐyǐ
第六组爱上四季
dìliùzǔàishànɡsìjì
76、春
chūn
shǒu
首 四 时， 苏 万 汇 者， 春 也。 气 暖 则 襟 韵 舒， 日 迟 则 烟 气 媚。 百 鸟和鸣，
jìnɡ
fā
tián
jùnjǔzhǐ
yú
nán
mǔ
yóu
rén
lián
pèi
yú
dōnɡ
jiāo
fēnɡɡuānɡ
zhī
yàn
yóu
shǎnɡ
zhī
yú
yǐ
sìshísūwànhuìzhěchūnyěqìnuǎnzéjīnyùnshūrìchízéyānqìmèibǎiniǎohémínɡ
qiān
千 花 竞 发。 田 峻举趾 于 南 亩， 游 人 联 辔 于 东 郊。风 光 之 艳，游 赏 之 娱，以
wéizuìyǐ
huā
为最矣。
.
.
xià
77、夏
溽暑蒸人，如洪炉铸剑，谁能跃冶？须得清泉万派，茂树千章，古洞含风，阴崖积雪，空中
lóuɡé
sìmiànqīnɡshān
jìnɡlǐtínɡtái
liǎnɡxínɡhuà
xiānɡliánzhúdiàn
ténɡzhěnshíchuánɡ
xǔxǔrán
diéyúzhōuyú
wúbùdéérzhīyě
rùshǔzhēnɡrénrúhónɡlúzhùjiànshuínénɡyuèyěxūdéqīnɡquánwànpàimàoshùqiānzhānɡɡǔdònɡhánfēnɡyīnyájīxuěkōnɡzhōnɡ
楼阁，四面青山，镜里亭台，两行画鶾，湘帘竹簟，藤枕石床：栩栩然，蝶欤周欤，吾不得而知也。
78、秋
qiū
金风瑟瑟，红叶萧萧，孤燕排云，寒虫泣露，良用凄切。可爱者：云剑长空，水澄远浦，一片
lěnɡlún
jīnfēnɡsèsèhónɡyèxiāoxiāoɡūyànpáiyúnhánchónɡqìlùliánɡyònɡqīqièkěàizhěyúnjiànchánɡkōnɡshuǐchénɡyuǎnpǔyìpiàn
冷轮，皎皎碧落间，令人爽然。南楼清啸，东篱畅饮，亦幽人行乐时也。
jiǎojiǎobìluòjiānlìnɡrénshuǎnɡránnánlóuqīnɡxiàodōnɡlíchànɡyǐnyìyōurénxínɡlèshíyě
银蟾皎洁，玉露凄清，四顾人寰，万里一碧。携一二良朋，斗酒淋漓，彩毫纵横，仰问嫦娥：“悔偷灵药否？”安得青銮一只跨之，凭虚远游，直八万顷琉璃中也。
huǐtōulínɡyàofǒu
āndéqīnɡluányìzhǐkuàzhī
pínɡxūyuǎnyóu
zhíbāwànqǐnɡliú
lízhōnɡyě
yínchánjiǎojiéyùlùqīqīnɡsìɡùrénhuánwànlǐyìbìxiéyīèrliánɡpénɡdòujiǔlínlícǎiháozònɡhénɡyǎnɡwènchánɡé
79、冬
dōnɡ
dōnɡsuīlónɡhánbīrén
冬虽隆寒逼人，而梅白松青，装点春色；又感六花飞絮，满地琼瑶。兽炭生红，蚁酒凝绿；
yínzhúliúbīn
zàiwěitùháo
cǎijiānmìjù
yì
jiāshìyě
zhìrújùnmǎlièpínɡyuán
ɡūzhōudiàoqiǎnlài
háohuájìmò
érméibáisōnɡqīnɡzhuānɡdiǎnchūnsèyòuɡǎnliùhuāfēixùmǎndìqiónɡyáoshòutànshēnɡhónɡyǐjiǔnínɡlǜ
狐裘貂帽，银烛留宾；在尾兔毫，彩笺觅句：亦佳事也。至如骏马猎平原，孤舟钓浅濑：豪华寂寞，各自有致。
ɡèzìyǒuzhì
húqiúdiāomào
80、雪
xuě
天公翦水，宇宙飘花，品之，有四美焉：落地无声，静也；沾衣不染，洁也；高下平均，匀也；
.
tiānɡōnɡjiǎnshuǐyǔzhòupiāohuāpǐnzhīyǒusìměiyānluòdìwúshēnɡjìnɡyězhānyībùrǎnjiéyěɡāoxiàpínɡjūnyúnyě
.
dònɡchuānɡyǎnyìnɡ
mínɡyě
yízhǎnɡsōnɡxiūzhú
lǎoméipiànshí
ɡuàishí
shēnlínyǎotiǎo
hánjiānɡyuǎnpǔ
duànànxiǎoqiáo
ɡǔchàcénɡ
洞窗掩映，明也。宜长松修竹，老梅片石；怪石崚?，深林窈窕；寒江远浦，断岸小桥；古刹层
shūlíyōujìnɡ
lǎosǒupīɡuǎichuídiào
sāorénkuàjiǎnxúnshī
xiǎozhuóqīnɡtán
ɡāolóuchánɡxiào
chuántóucházàopiāoyān
zuòshànɡdàiméibǎ
luán
峦，疏篱幽径；老叟披簑垂钓，骚人跨蹇寻诗；小酌清谈，高楼长啸；船头茶灶飘烟，座上黛眉把盏；老僧对坐，韵士闲评；披鹤氅，纵步园林，御貂裘，登临山水。如此景况，何必峨嵋千尺？
lǎosēnɡduìzuò
yùnshìxiánpínɡ
pīhèchǎnɡ
zònɡbùyuánlín
yùdiāoqiú
dēnɡlínshānshuǐ
rú
cǐjǐnɡkuànɡ
hébì
éméiqiānchǐ
zhǎn
第七组 学习这件事儿
dìqīzǔxuéxízhèjiànshìér
81、奕秋学奕
yìqiūxuéyì
弈秋，通国之善弈者也。使弈秋诲二人弈，其一人专心致志，惟弈秋之为听；一人虽听之，一心以为有鸿鹄将至，思援弓缴而射之。虽与之俱学，弗若之矣。为是其智弗若与？曰：非然也。
wéiyǒuhónɡɡǔjiānɡzhì
sīyuánɡōnɡjiǎoérshèzhī
suīyǔzhījùxué
fúruòzhīyǐ
wéishìqízhìfúruòyǔ
yuē
fēirányě
yìqiūtōnɡɡuózhīshànyìzhěyěshǐyìqiūhuìèrrényìqíyīrénzhuānxīnzhìzhìwéiyìqiūzhīwéitīnɡyìrénsuītīnɡzhīyìxīnyǐ
82、纪昌学射
jìchānɡxuéshè
甘蝇，古之善射者，彀弓而兽伏鸟下。弟子名飞卫，学射于甘蝇，而巧过其师。纪昌者，又学射于飞卫。飞卫曰：“尔先学不瞬，而后可言射矣。”
yúfēiwèi
fēiwèiyuē
ěrxiānxuébùshùn
érhòukěyánshèyǐ
ɡānyínɡɡǔzhīshànshèzhěɡòuɡōnɡérshòufúniǎoxiàdìzǐmínɡfēiwèixuéshèyúɡānyínɡérqiǎoɡuòqíshījìchānɡzhěyòuxuéshè
纪昌归，偃卧其妻之机下，以目承牵挺。二年之后，虽锥末倒眥，而不瞬也。以告飞卫。飞卫曰：“未也，必学视而后可，视小如大，视微如著，而后告我。”
wèiyě
bìxuéshìérhòukě
shìxiǎorúdà
shìwēirúzhù
érhòuɡàowǒ
jìchānɡɡuīyǎnwòqíqīzhījīxiàyǐmùchénɡqiāntǐnɡèrniánzhīhòusuīzhuīmòdǎobǎiérbùshùnyěyǐɡàofēiwèifēiwèiyuē
chānɡyǐmáoxuánshīyúyǒu
昌以牦悬虱于牖，南面而望之，旬月之间，浸大也；三年之后，如车轮焉。以睹余物，皆丘山
shuòpénɡzhīɡānshèzhī
ɡuànshīzhīxīnérxuánbùjué
yǐɡàofēiwèi
fēiwèiɡāodǎofǔyīnɡyuē
rǔdézhīyǐ
nánmiànérwànɡzhīxúnyuèzhījiānjìndàyěsānniánzhīhòurúchēlúnyānyǐdǔyúwùjiēqiūshān
也。乃以燕角之弧，朔蓬之竿射之，贯虱之心而悬不绝。以告飞卫，飞卫高蹈拊膺曰：“汝得之矣。”
yěnǎiyǐyànjiǎozhīhú
.
.
shǔbǐ
èrsēnɡ
83、蜀鄙二僧
天下事有难易乎?为之,则难者亦易矣;不为,则易者亦难矣。人之为学有难易乎?学之,则难者亦易矣;不学,则易者亦难矣。
bùxué
zé
yìzhěyìnányǐ
tiānxiàshìyǒunányìhūwéizhīzénánzhěyìyìyǐbùwéizéyìzhěyìnányǐrénzhīwéixuéyǒunányìhūxuézhīzénánzhěyìyìyǐ
蜀之鄙，有二僧。其一贫，其一富。贫者语于富者：“吾欲之南海，何如?”富者曰：“子何恃而往?”曰：“吾一瓶—钵足矣。”富者曰：“吾数年来，欲买舟而下，犹未能也。子何恃而往!”越明年，贫者自南海还，而以告富者。富者有惭色。
nánhǎihái
ér
yǐɡàofùzhě
fùzhěyǒucánsè
yuē
wúyìpínɡ
bōzúyǐ
fùzhě
wúshùniánlái
yùmǎizhōuérxià
yóuwèinénɡyě
zǐhéshìérwǎnɡ
yuèmínɡnián
pínzhězì
shǔzhībǐyǒuèrsēnɡqíyīpínqíyīfùpínzhěyǔyúfùzhěwúyùzhīnánhérúfùzhěyuēzǐhéshìérwǎnɡ
西蜀之去南海,不知几千里也,僧富者不能至而贫者至焉。人之立志,顾不如蜀鄙之僧哉?
xīshǔzhīqùnánhǎibùzhījǐqiānlǐyěsēnɡfùzhěbùnénɡzhìérpínzhězhìyānrénzhīlìzhìɡùbùrúshǔbǐzhīsēnɡzāi
(清·彭端淑(白鹤堂诗文集)
qīnɡpénɡduānshūbáihètánɡshīwénjí
84、师旷论学
shīkuànɡlùnxué
晋平公问于师旷曰：“吾年七十，欲学，恐已暮矣。”师旷曰：“暮，何不炳烛乎?\"平公曰：“安有为人臣而戏其君乎?”师旷曰：“盲臣安敢戏其君乎？臣闻之，少而好学，如日出之阳；壮而好学，如日中之光；老而好学，如炳烛之明，孰与昧行乎？”平公曰：“善哉!”选自西汉刘向编《说
yuànxué
rú
rìzhōnɡzhīɡuānɡ
lǎoérhǎoxué
rúbǐnɡzhúzhīmínɡ
shúyǔmèixínɡhū
pínɡɡōnɡyuē
shànzāi
xuǎnzì
xīhànliúxiànɡbiān
shuō
yǒuwéirénchénér
xì
qíjūnhū
shīkuànɡyuē
mánɡ
ānɡǎnxì
qíjūnhū
chénwénzhī
shǎoérhǎoxué
rú
rìchūzhīyánɡ
zhuànɡérhǎo
jìnpínɡɡōnɡwènyúshīkuànɡyuēwúniánqīshíyùxuékǒnɡyǐmùyǐshīkuànɡyuēmùhébùbǐnɡzhúhūpínɡɡōnɡyuēān
苑· 建本》）
jiànběn
85、教学相长
jiàoxuéxiānɡzhǎnɡ
.
.
suīyǒujiāyáo
fúshíbùzhīqízhǐyě
suīyǒuzhìdào
fúxuébùzhīqíshànyě
shìɡùxuéránhòuzhībùzú
jiàoránhòuzhīkùn
zhībù
虽有嘉肴，弗食不知其旨也；虽有至道，弗学不知其善也。是故学然后知不足，教然后知困。知不足，然后能自反也；知困，然后自强也。故曰：教学相长也。
zú
ránhòunénɡzìfǎnyě
zhīkùn
ránhòuzìqiánɡyě
ɡùyuē
jiàoxuéxiānɡzhǎnɡyě
第八组智慧小故事
dìbāzǔzhìhuìxiǎoɡùshì
86、歧路亡羊
qílùwánɡyánɡ
yánɡzǐzhīlínrénwánɡyánɡ
杨子之邻人亡羊，既率其党，又请杨子之竖追之。杨子曰：“嘻！亡一羊，何追之者众？”邻
duōqí
lù
jìfǎn
wèn
huòyánɡ
yuē
wánɡzhīyǐ
yuē
xīwánɡzhī
yuē
qí
lùzhīzhōnɡyòuyǒuqíyān
jìlǜqídǎnɡyòuqǐnɡyánɡzǐzhīshùzhuīzhīyánɡzǐyuēxīwánɡyìyánɡhézhuīzhīzhězhònɡlín
人曰：“多歧路。”既反，问：“获羊乎？”曰：“亡之矣。” 曰：“奚亡之？”曰：“歧路之中又有歧焉。吾不知所之，所以反也。
wúbùzhīsuǒzhī
suǒyǐfǎnyě
rényuē
87、破釜沉舟
pòfǔchénzhōu
xiànɡyǔyǐshāqīnɡzǐɡuànjūn
项羽已杀卿子冠军，威震楚国，名闻诸侯。乃谦当阳君、蒲将军将卒二万渡河，救巨鹿。战少
xiànɡyǔnǎixīyǐnbīnɡdùhé
jiēchénchuán
pòfǔwǎ
shāolúshě
chísānrìliánɡyǐshìshìcùbì
sǐ
wúyìhái
wēizhènchǔɡuómínɡwénzhūhóunǎiqiāndānɡyánɡjūnpújiānɡjūnjiānɡcùèrwàndùhéjiùjùlùzhànshǎo
利，陈余复请兵。项羽乃悉引兵渡河，皆沉船，破釜瓦，烧庐舍，持三日粮已示士卒必死，无一还心。于是至围王离，与秦军遇，九战，绝其甬道，大破之，杀苏角，虏王离。
xīn
yúshìzhìwéiwánɡlí
yǔqínjūnyù
jiǔzhàn
juéqíyǒnɡdào
dàpòzhī
shāsūjiǎo
lǔwánɡlí
lìchényúfùqǐnɡbīnɡ
88、惊弓之鸟
jīnɡɡōnɡzhīniǎo
ɡènɡléiyǔwèiwánɡchùjīnɡtáizhīxià
更羸与魏王处京台之下，仰见飞鸟。更羸谓魏王曰：“臣为王引弓虚发而下鸟。”魏王曰：“然
ɡènɡléiyuē
kě
yǎnɡjiànfēiniǎoɡènɡléiwèiwèiwánɡyuēchénwéiwánɡyǐnɡōnɡxūfāérxiàniǎowèiwánɡyuērán
则射可至此乎？”更羸曰：“可。”
zéshèkězhìcǐhū
.
.
yǒujiān
yàncónɡdōnɡfānɡlái
ɡènɡléi
yǐxūfā
érxiàzhī
wèiwánɡyuē
ránzéshèkězhì
hū
ɡènɡléiyuē
cǐnièyě
wánɡ
有间，雁从东方来，更羸以虚发而下之。魏王曰：“然则射可至此乎？”更羸曰：“此孽也。”王
yuē
xiānshēnɡhéyǐzhīzhī
duìyuē
qífēixúérmínɡbēi
fēixúzhě
ɡùchuānɡtònɡyě
mínɡbēizhě
jiǔshīqúnyě
曰：“先生何以知之？”对曰：“其飞徐而鸣悲。飞徐者，故疮痛也；鸣悲者，久失群也，故疮未息，而惊心未至也。闻弦音，引而高飞，故疮陨也。”
xī
érjīnɡxīnwèizhìyě
wénxiányīn
yǐnérɡāofēi
ɡùchuānɡyǔnyě
ɡùchuānɡwèi
89、塞翁失马
sàiwēnɡshīmǎ
近塞上之人，有善术者，马无敌亡而入胡。人皆吊之，其父曰：“此何遽不为福乎？”居数月，其马将胡骏马而归。人皆贺之，其父曰：“此何遽不能为祸乎？”家富良马，其子好骑，堕而折其髀。人皆吊之，其父曰：“此何遽不为福乎？”居一年，胡人大入塞，丁壮者引弦而战。近塞之人，死者十九。此独以跛之故，父子相保。
jiǔ
cǐdúyǐbǒzhīɡù
fù
zǐxiānɡbǎo
rénjiēdiàozhī
qí
fùyuē
cǐhéjùbùwéifúhū
jū
yìnián
húréndàrùsài
dīnɡzhuànɡzhěyǐnxiánérzhàn
jìnsàizhīrén
sǐzhěshí
qímǎjiānɡhújùnmǎérɡuī
rénjiēhèzhī
qí
fùyuē
cǐhéjùbùnénɡwéihuòhū
jiāfùliánɡmǎ
qí
zǐhǎoqí
duòérzhéqí
bì
jìnsàishànɡzhīrényǒushànshùzhěmǎwúdíwánɡérrùhúrénjiēdiàozhīqífùyuēcǐhéjùbùwéifúhūjūshùyuè
90、扁鹊见蔡桓公
biǎnquèjiàncàihuánɡōnɡ
biǎnquèjiàncàihuánɡōnɡ
扁鹊见蔡桓公，立有间，扁鹊曰：“君有疾在腠（读音cou）理，不治将恐深。”桓侯曰：“寡人无
biǎnquèchū
huánhóuyuē
yīzhīhǎozhìbùbìnɡyǐwéiɡōnɡ
jūshírì
biǎnquèfùjiànyuē
jūnzhībìnɡzài
jī
fū
bùzhìjiānɡyìshēn
lìyǒujiānbiǎnquèyuējūnyǒujízàicòudúyīnlǐbùzhìjiānɡkǒnɡshēnhuánhóuyuēɡuǎrénwú
疾。”扁鹊出，桓侯曰：“医之好治不病以为功。”居十日，扁鹊复见曰：“君之病在肌肤，不治将益深。”
huánhóubùyīnɡ
jí
桓侯不应。扁鹊出，桓侯又不悦。居十日，扁鹊复见曰：“君子病在肠胃，不治将益深。”桓侯又不
biǎnquèchū
huánhóuyòubùyuè
jūshírì
biǎnquèwànɡhuánhóuérháizǒu
huánhóuɡùshǐrénwènzhī
biǎnquèyuē
jí
zàicòulǐ
tānɡyù
biǎnquèchūhuánhóuyòubùyuèjūshírìbiǎnquèfùjiànyuējūnzǐbìnɡzàichánɡwèibùzhìjiānɡyìshēnhuánhóuyòubù
yīnɡ
应。扁鹊出，桓侯又不悦。居十日，扁鹊望桓侯而还走。桓侯故使人问之，扁鹊曰：“疾在腠理，汤熨
zhōnɡyīyònɡbùbāorèyàofūhuànchù
zhīsuǒjí
yě
zài
jī
fū
zhēnshí
zhōnɡyīyònɡzhēnhuòshízhēncìxuéwèi
zhīsuǒjí
yě
zàichánɡ
（中医用布包热药敷患处）之所及也；在肌肤，针石（中医用针或石针刺穴位）之所及也；在肠
wèi
huǒqí
zhōnɡyītānɡyàomínɡ
huǒqítānɡ
zhīsuǒjí
yě
zàiɡǔsuǐ
sīmìnɡzhīsuǒshǔ
wúnàihéyě
jīnzàiɡǔsuǐ
胃，火齐（中医汤药名，火齐汤）之所及也；在骨髓，司命之所属，无奈何也。今在骨髓，臣是以无
qǐnɡyǐ
chénshìyǐwú
请矣。”居五日，桓公体痛，使人索扁鹊，已逃秦矣，桓侯遂死。
jūwǔrìhuánɡōnɡtǐtònɡshǐrénsuǒbiǎnquèyǐtáoqínyǐhuánhóusuísǐ
.
.
dìjiǔzǔ
yánshìjiāxùn
第九组 颜氏家训
91、施则奢，俭则吝
shīzéshējiǎnzélìn
kǒnɡzǐyuē
孔子曰：“奢则不孙，俭则固[1]；与其不孙也，宁固。”又云：“如有周公[2]之才之美，使骄且吝，
yǐ
ránzékějiǎnérbùkělìnyǐ
jiǎnzhě
shěnɡyuēwéilǐzhīwèiyě
lìnzhě
qiónɡjí
bùxùzhīwèiyě
jīnyǒushīzé
shēzébùsūnjiǎnzéɡùyǔqíbùsūnyěnínɡɡùyòuyúnrúyǒuzhōuɡōnɡzhīcáizhīměishǐjiāoqiělìn
其余不足观也已。”然则可俭而不可吝已。俭者，省约为礼之谓也；吝者，穷急不恤之谓也。今有施则奢，俭则吝；如能施而不奢，俭而不吝，可矣。
shē
jiǎnzélìn
rúnénɡshīérbùshē
jiǎnérbúlìn
kěyǐ
qíyúbùzúɡuānyě
92、人在少年
rénzàishàonián
人在年少，神情未定，所与款狎，熏渍陶染，言笑举对，无心于学，潜移暗化，自然似之，何况
cāolǚ
yìnénɡ
jiàomínɡyì
xízhěyě
shìyǐyǔshànrénjū
rúrùzhīlánzhīshì
jiǔér
zìfānɡyě
yǔ
èrénjū
rúrùbàoyúzhīsì
rénzàiniánshàoshénqínɡwèidìnɡsuǒyǔkuǎnxiáxūnzìtáorǎnyánxiàojǔduìwúxīnyúxuéqiányíànhuàzìránsìzhīhékuànɡ
操履艺能，较明易习者也？是以与善人居，如入芝兰之室，久而自芳也；与恶人居，如入鲍鱼之肆，久而自臭也。墨子悲于染丝，是之谓矣。君子必慎交游焉。孔子曰：“无友不如己者。”
jiǔér
zìchòuyě
mòzǐbēiyúrǎnsī
shìzhīwèiyǐ
jūnzǐ
bìshènjiāoyóuyān
kǒnɡzǐyuē
wúyǒubùrú
jǐzhě
93、古之学者
ɡǔzhīxuézhě
古之学者为己, 以补不足也; 今之学者为人, 但能说之 也.古之学者为人,行道以利世也;; 今之学者为己, 修身以求进也.夫学者犹种树也 , 春玩其华 , 秋登其实,讲论文章,春华也,修身利行，秋实也。
yězhěwéijǐ
xiūshēnyǐqiújìnyě
fūxuézhěyóuzhònɡshùyě
chūnwánqíhuá
qiūdēnɡqíshíjiǎnɡlùnwénzhānɡchūnhuāyě
xiūshēnlìxínɡ
qiūshí
ɡǔzhīxuézhěwéijǐyǐbǔbùzúyějīnzhīxuézhěwéiréndànnénɡshuōzhīyěɡǔzhīxuézhěwéirénxínɡdàoyǐlìshìyějīnzhīxué
94、人生小幼
rénshēnɡxiǎoyòu
.
.
rénshēnɡxiǎoyòu
jīnɡshénzhuānlì
zhǎnɡchénɡyǐhòu
sī
lǜsànyì
ɡùxūzǎojiào
wùshī
jī
yě
wúqīsuìshí
sònɡ
línɡɡuānɡdiàn
人生小幼，精神专利，长成已后，思虑散逸，固须早教，勿失机也。吾七岁时，诵《灵光殿
fù
zhìyújīn
rì
shíniányì
lǐ
yóubùyíwànɡ
èrshízhīwài
suǒsònɡjīnɡshū
yīyuèfèizhì
biànzhìhuānɡwúyǐ
ránrényǒukǎn
赋》，至于今日，十年一理，犹不遗忘；二十之外，所诵经书，一月废置，便至荒芜矣。然人有坎壈，失于盛年，犹当晚学，不可自弃。幼而学者，如日出之光，老而学者，如秉烛夜行，犹贤乎瞑目而无见者也。
shīyúshènɡnián
yóudānɡwǎnxué
bùkě
zì
qì
yòuérxuézhě
rú
rìchūzhīɡuānɡ
lǎoérxuézhě
rúbǐnɡzhúyèxínɡ
yóuxiánhūmínɡmùérwú
95、名之与实
mínɡzhīyǔshí
mínɡzhīyǔshí
名之与实，犹形之与影也。德艺周厚，则名必善焉；容色姝丽，则影必美焉。今不修身而求令名
yóumàoshènè
érzéyányǐnɡyújìnɡyě
shànɡshìwànɡmínɡ
zhōnɡshì
lìmínɡ
xiàshìqièmínɡ
wànɡmínɡzhě
tǐdàohédé
yóuxínɡzhīyǔyǐnɡyědéyìzhōuhòuzémínɡbìshànyānrónɡsèshūlìzéyǐnɡbìměiyānjīnbùxiūshēnérqiúlìnɡmínɡ
于世者，犹貌甚恶而责妍影于镜也。上士忘名，中士立名，下士窃名。忘名者，体道合德，享鬼
shénzhīfúyòu
yúshìzhěxiǎnɡɡuǐ
神之福佑，非所以求名也；立名者，修身慎行，惧荣观之不显，非所以让名也；窃名者，厚貌深
ɡànfúhuázhīxūɡòu
fēisuǒyǐdémínɡyě
fēisuǒyǐqiúmínɡyělìmínɡzhěxiūshēnshènxínɡjùrónɡɡuānzhībùxiǎnfēisuǒyǐrànɡmínɡyěqièmínɡzhěhòumàoshēn
奸，干浮华之虚构，非所以得名也。
jiān
第十组 明清小说
dìshízǔmínɡqīnɡxiǎoshuō
96、游大明湖
yóudàmínɡhú
到了铁公祠前，朝南一望，只见对面千佛山上，梵字僧楼，与那苍松翠柏，高下相间，红的火红，白的雪白，青的靛青，绿的碧绿，更有那一株半株的丹枫夹在里面，仿佛宋人赵千里的一幅大画，做了一架数十里长的屏风。正在叹赏不绝，忽听一声渔唱，低头看去，谁知那明湖业已澄
jìnɡdetónɡjìnɡzǐ
yìbān
nàqiānfóshāndedàoyǐnɡyìnɡzàihú
lǐ
xiǎndémínɡmínɡbáibái
nàlóutáishùmù
ɡéwàiɡuānɡcǎi
dàhuà
zuòle
yì
jiàshùshí
lǐzhǎnɡdepínɡfēnɡ
zhènɡzàitànshǎnɡbùjué
hūtīnɡyìshēnɡyúchànɡ
dītóukànqù
shuízhīnàmínɡhúyè
yǐchénɡ
huǒhónɡ
báidexuěbái
qīnɡdediànqīnɡ
lǜdebì
lǜ
ɡènɡyǒunàyìzhūbànzhūdedānfēnɡjiázài
lǐmiàn
fǎnɡfúsònɡrénzhàoqiānlǐ
deyì
fú
dàoletiěɡōnɡcíqiáncháonányìwànɡzhǐjiànduìmiànqiānfóshānshànɡfànzìsēnɡlóuyǔnàcānɡsōnɡcuìbǎiɡāoxiàxiānɡjiànhónɡde
净的同镜子一般。那千佛山的倒影映在湖里，显得明明白白，那楼台树木，格外光彩，觉得比上头的一个千沸山还要好看，还要清楚。这湖的南岸，上去便是街市，却有一层芦苇，密密遮住。现在正
deyíɡèqiānfèishānháiyàohǎokàn
háiyàoqīnɡchǔ
zhèhúdenánàn
shànɡqùbiànshìjiēshì
quèyǒuyìcénɡlúwěi
mìmìzhēzhù
xiànzàizhènɡ
juédebǐshànɡtóu
.
.
shìkāihuādeshíhòu
yìpiànbáihuāyìnɡzhedàishuǐqìdexiéyánɡ
hǎosì
yìtiáofěnhónɡrónɡtǎn
zuòleshànɡxiàliǎnɡɡèshāndediànzǐ
shízàiqí
是开花的时候，一片白花映着带水气的斜阳，好似一条粉红绒毯，做了上下两个山的垫子，实在奇绝。
jué
老残心里想道：“如此佳景，为何没有甚么游人？”看了一会儿，回转身来，看那大门里面楹柱
shànɡyǒufùduìlián
lǎocánxīnlǐxiǎnɡdàorúcǐjiājǐnɡwèihéméiyǒushènmeyóurénkànleyīhuìrérhuízhuǎnshēnláikànnàdàménlǐmiànyínɡzhù
上有副对联，写的是“四面荷花三面柳，一城山色半城湖”，暗暗点头道：“真正不错！”进了大
zhènɡmiànbiànshìtiěɡōnɡxiǎnɡtánɡ
cháodōnɡbiànshìyíɡèhéchí
ràozheqūzhédehuílánɡ
dàolehétādōnɡmiàn
jiùshìɡèyuánmén
yuán
xiědeshìsìmiànhéhuāsānmiànliǔyìchénɡshānsèbànchénɡhúànàndiǎntóudàozhēnzhènɡbúcuòjìnledà
mén
门，正面便是铁公享堂，朝东便是一个荷池。绕着曲折的回廊，到了荷他东面，就是个圆门。圆
yǒuɡèpòbiǎn
shànɡtí
ɡǔshuǐxiāncí
sìɡèzì
cíqiányì
fùpòjiùduìlián
xiědeshì
méndōnɡbiānyǒusānjiānjiùfánɡ
门东边有三间旧房，有个破匾，上题“古水仙祠”四个字。祠前一副破旧对联，写的是“一盏寒泉荐
qiūjú
sānɡènɡhuàchuánchuānǒuhuā
ɡuòleshuǐxiāncí
rénɡjiùshànɡlechuán
dànɡdàolì
xiàtínɡdehòumiàn
liǎnɡbiānhéyèhéhuājiānɡchuánjiá
yìzhǎnhánquánjiàn
秋菊，三更画船穿藕花”。过了水仙祠，仍旧上了船，荡到历下亭的后面。两边荷叶荷花将船夹住，那荷叶初枯，擦的船嗤嗤价响；那水鸟被人惊起，格格价飞；那已老的莲蓬，不断的绷到船窗里面来。老残随手摘了几个莲蓬，一面吃着，一面船已到了鹊华桥畔了。《老残游记》
lǐmiànlái
lǎocánsuíshǒuzhāile
jǐ
ɡèliánpénɡ
yīmiànchīzhe
yīmiànchuányǐdàolequèhuáqiáopànle
zhù
nàhéyèchūkū
cādechuánchīchījiàxiǎnɡ
nàshuǐniǎobèirénjīnɡqǐ
ɡēɡējiàfēi
nàyǐlǎodeliánpénɡ
búduàndeběnɡdàochuánchuānɡ
97、洪教头招惹林冲
hónɡjiàotóuzhāorělínchōnɡ
cháijìndānɡxiàzuòlezhǔxí
柴进当下坐了主席，林冲坐了客席，两个公人在林冲肩下。叙说些闲话，江湖上的勾当，不觉红日西沉。安排得酒食果品海味，摆在桌上，抬在各人面前。柴进亲自举杯，把了三巡，坐下叫道：“且将汤来吃。”吃得一道汤，五七杯酒，只见庄客来报道：“教师来也。”柴进道：“就请来一处坐地相会亦好，快抬一张桌子。” 林冲起身看时，只见那个教师入来，歪戴着一顶头巾，挺着脯子，来到后堂。林冲寻思道：“庄客称他做教师，必是大官人的师父。”急急躬身唱喏道：“林冲谨参。”那人全不睬着，也不还礼。林冲不敢抬头。柴进指着林冲对洪教头道：“这位便是东京八十万禁军
qiānɡbànɡjiàotóulínwǔshīlínchōnɡdebiànshìnàrénquánbùcǎizhe
yěbùháilǐ
línchōnɡbùɡǎntáitóu
cháijìnzhǐzhelínchōnɡduìhónɡjiàotóudào
zhèwèibiànshìdōnɡjīnɡbāshíwànjìnjūn
láidàohòutánɡ
línchōnɡxínsidào
zhuānɡkèchēnɡtāzuòjiàoshī
bìshìdàɡuānréndeshīfù
jí
jíɡōnɡshēnchànɡnuòdào
línchōnɡjǐncān
dìxiānɡhuìyìhǎo
kuàitáiyìzhānɡzhuōzǐ
línchōnɡqǐshēnkànshí
zhǐjiànnàɡejiàoshīrùlái
wāidàizheyìdǐnɡtóujīn
tǐnɡzhepúzǐ
dào
qiějiānɡtānɡláichī
chīdéyídàotānɡ
wǔqībēijiǔ
zhǐjiànzhuānɡkèláibàodào
jiàoshīláiyě
cháijìndào
jiùqǐnɡlái
yíchùzuò
juéhónɡrì
xīchén
ānpáidéjiǔshíɡuǒpǐnhǎiwèi
bǎizàizhuōshànɡ
táizàiɡèrénmiànqián
cháijìnqīnzì
jǔbēi
bǎlesānxún
zuòxiàjiào
línchōnɡzuòlekèxíliǎnɡɡèɡōnɡrénzàilínchōnɡjiānxiàxùshuōxiēxiánhuàjiānɡhúshànɡdeɡòudānɡbù
枪棒教头林武师林冲的便是，就请相见。”林冲听了，看着洪教头便拜。那洪教头说道：“休拜，
qǐlái
quèbùɡōnɡshēndá
lǐ
cháijìnkànle
xīnzhōnɡhǎobùkuàiyì
línchōnɡbàileliǎnɡbài
qǐshēnrànɡhónɡjiàotóuzuò
hónɡjiàotóuyìbù
jiùqǐnɡxiānɡjiànlínchōnɡtīnɡlekànzhehónɡjiàotóubiànbàinàhónɡjiàotóushuōdàoxiūbài
起来。”却不躬身答礼。柴进看了，心中好不快意! 林冲拜了两拜，起身让洪教头坐。洪教头亦不
.
.
xiānɡrànɡ
biànqùshànɡshǒubiànzuò
cháijìnkànle
yòubùxǐhuān
línchōnɡzhǐdéjiānxiàzuòle
liǎnɡɡèɡōnɡrényìjiùzuòle
相让，便去上首便坐。柴进看了，又不喜欢。林冲只得肩下坐了，两个公人亦就坐了。。
hónɡjiàotóubiànwèndào
洪教头便问道：“大官人今日何故厚礼管待配军？”柴进道：“这位非比其他的，乃是八十万禁军
shīfùrúhéqīnɡmàn
hónɡjiàotóudào
dàɡuānrénzhǐyīnhǎoxíqiānɡbànɡ
wǎnɡwǎnɡliúpèijūnréndōulái
yǐcǎofùmù
jiēdàowǒshì
dàɡuānrénjīnrìhéɡùhòulǐɡuǎndàipèijūncháijìndàozhèwèifēibǐqítādenǎishìbāshíwànjìnjūn
教头，师父如何轻慢？”洪教头道：“大官人只因好习枪棒，往往流配军人都来倚草附木，皆道我是
qiānɡbànɡjiàoshī
jiàotóu
枪棒教师，来投庄上，诱些酒食钱米。大官人如何忒认真？”林冲听了，并不做声。柴进说道：
fánrénbùkěyìxiānɡ
xiūxiǎoqùtā
hónɡjiàotóuɡuàizhècháijìnshuō
xiūxiǎoqùtā
biàntiàoqǐshēnláidào
wǒbùxìntā
tāɡǎnhé
láitóuzhuānɡshànɡyòuxiējiǔshíqiánmǐdàɡuānrénrúhétèrènzhēnlínchōnɡtīnɡlebìnɡbùzuòshēnɡcháijìnshuōdào
“凡人不可易相，休小觑他。” 洪教头怪这柴进说“休小觑他”，便跳起身来道：“我不信他，他敢和我使一棒看，我便道他是真教头。”柴进大笑道：“也好!也好!林武师，你心下如何？”林冲道：“小人却是不敢。”洪教头心中忖量道：“那人必是不会，心中先怯了。”因此越来惹林冲使棒。《水浒传》
quèshìbùɡǎn
hónɡjiàotóuxīnzhōnɡcǔnliànɡdào
nàrénbìshìbúhuì
xīnzhōnɡxiānqièle
yīncǐyuèláirělínchōnɡshǐbànɡ
shuǐhǔzhuàn
wǒshǐyìbànɡkàn
wǒbiàndàotāshìzhēnjiàotóu
cháijìndàxiàodào
yěhǎo
yěhǎo
línwǔshī
nǐxīnxiàrúhé
línchōnɡdào
xiǎorén
98、武侯弹琴退仲达
wǔhóutánqíntuìzhònɡdá
武侯弹琴退仲达（节录）《三国演义》
wǔhóutánqíntuìzhònɡdájiélùsānɡuóyǎnyì
kǒnɡmínɡfēnbōyǐdìnɡ
孔明分拨已定，先引五千兵退去西城县搬运粮草。忽然十余次飞马报到，说：“司马懿引大军十
wànɡxīchénɡfēnɡyōnɡérlái
shíkǒnɡmínɡshēnbiānbiéwúdàjiānɡ
zhǐyǒuyìbānwénɡuān
suǒyǐnwǔqiānbīnɡ
yǐfēnyíbànxiānyùnliánɡcǎo
xiānyǐnwǔqiānbīnɡtuìqùxīchénɡxiànbānyùnliánɡcǎohūránshíyúcìfēimǎbàodàoshuōsīmǎyìyǐndàjūnshí
五万，望西城蜂拥而来！”时孔明身边别无大将，只有一班文官，所引五千兵，已分一半先运粮草去了，只剩二千五百军在城中。众官听得这个消息，尽皆失色。孔明登城望之，果然尘土冲
tiān
wèibīnɡfēnliǎnɡlùwànɡxīchénɡxiànshālái
kǒnɡmínɡchuánlìnɡ
jiào
jiānɡjīnɡqíjìnjiēyǐnnì
zhūjūnɡèshǒuchénɡpū
qùle
zhǐshènɡèrqiānwǔbǎijūnzàichénɡzhōnɡ
zhònɡɡuāntīnɡdézhèɡexiāoxī
jìnjiēshīsè
kǒnɡmínɡdēnɡchénɡwànɡzhī
ɡuǒránchéntǔchōnɡ
wǔwàn
天，魏兵分两路望西城县杀来。孔明传令，教“将旌旗尽皆隐匿；诸军各守城铺，如有妄行出入，及高言大语者，斩之！大开四门，每一门用二十军士，扮作百姓，洒扫街道。如魏兵到时，不可擅
dònɡ
wúzìyǒujì
kǒnɡmínɡnǎipīhèchǎnɡ
dàilúnjīn
yǐnèrxiǎotónɡxiéqínyìzhānɡ
yúchénɡshànɡdílóuqián
pínɡlánérzuò
rù
jíɡāoyándàyǔzhě
zhǎnzhī
dàkāisìmén
měiyìményònɡèrshíjūnshì
bànzuòbǎixìnɡ
sǎsǎojiēdào
rúwèibīnɡdàoshí
bùkěshàn
rúyǒuwànɡxínɡchū
动，吾自有计。”孔明乃披鹤氅，戴纶巾，引二小童携琴一张，于城上敌楼前，凭栏而坐，焚香操
fénxiānɡcāo
琴。
qín
.
.
quèshuōsīmǎyìqiánjūnshàodàochénɡxià
jiànle
rú
cǐmúyànɡ
jiēbùɡǎnjìn
jíbàoyǔ
sīmǎyì
yìxiàoérbùxìn
suízhǐzhùsānjūn
却说司马懿前军哨到城下，见了如此模样，皆不敢进，急报与司马懿。懿笑而不信，遂止住三军，自飞马远远望之。果见孔明坐于城楼之上，笑容可掬，焚香操琴。左有一童子，手捧宝剑；右有一童子，手执麈尾。城门内外，有二十余百姓，低头洒扫，傍若无人，懿看毕大疑，便到中军，教后军作前军，前军作后军，望北山路而退。次子司马昭曰：“莫非诸葛亮无军，故作此态？父亲何故便退
bīnɡ
jūnzuòqiánjūn
qiánjūnzuòhòujūn
wànɡběishānlù
értuì
cì
zǐ
sīmǎzhāoyuē
mòfēizhūɡěliànɡwújūn
ɡùzuòcǐtài
fùqīnhéɡùbiàntuì
yìtónɡzǐ
shǒuzhízhǔwěi
chénɡménnèiwài
yǒuèrshíyúbǎixìnɡ
dītóusǎsǎo
bànɡruòwúrén
yìkànbìdàyí
biàndàozhōnɡjūn
jiàohòu
zìfēimǎyuǎnyuǎnwànɡzhī
ɡuǒjiànkǒnɡmínɡzuòyúchénɡlóuzhīshànɡ
xiàorónɡkějū
fénxiānɡcāoqín
zuǒyǒuyìtónɡzǐ
shǒupěnɡbǎojiàn
yòuyǒu
兵？”懿曰：“亮平生谨慎，不曾弄险。今大开城门，必有埋伏。我兵若进，中其计也。汝辈岂知？
yí
sùtuì
yúshìliǎnɡlùbīnɡjìnjiētuìqù
kǒnɡmínɡjiànwèijūnyuǎnqù
fǔzhǎnɡérxiào
yìyuēliànɡpínɡshēnɡjǐnshènbùcénɡnònɡxiǎnjīndàkāichénɡménbìyǒumáifúwǒbīnɡruòjìnzhōnɡqíjìyěrǔbèiqǐzhī
宜速退。”于是两路兵尽皆退去。孔明见魏军远去，抚掌而笑。
99、刘姥姥进大观园
liúlǎolɑojìndàɡuānyuán
那刘姥姥入了坐，拿起箸来，沉甸甸的不伏手。原是凤姐和鸳鸯商议定了，单拿一双老年四
lénɡxiànɡyáxiānɡjīndekuàizǐyǔliúlǎolɑo
nàliúlǎolɑorùlezuònáqǐzhùláichéndiàndiàndebùfúshǒuyuánshìfènɡjiěhéyuānyānɡshānɡyìdìnɡledānnáyìshuānɡlǎoniánsì
楞像牙镶金的筷子与刘姥姥。刘姥姥见了，说道：“这叉爬子比俺那里铁锨还沉，那里犟的过他。”说
dezhònɡréndōuxiàoqǐlái
liúlǎolɑojiànleshuōdàozhèchāpázǐbǐǎnnàlǐtiěxiānháichénnàlǐjiànɡdeɡuòtāshuō
的众人都笑起来。
只见一个媳妇端了一个盒子站在当地，一个丫鬟上来揭去盒盖，里面盛着两碗菜。李纨端了一碗放在贾母桌上。凤姐儿偏拣了一碗鸽子蛋放在刘姥姥桌上。贾母这边说声“请”，刘姥姥便站
qǐshēnlái
ɡāoshēnɡshuōdào
lǎoliú
lǎoliú
shíliànɡdàsìniú
chīyíɡèlǎomǔzhūbùtáitóu
zì
jǐquèɡǔzhesāibùyǔ
yìwǎnfànɡzàijiǎmǔzhuōshànɡ
fènɡjiěérpiānjiǎnle
yìwǎnɡēzǐdànfànɡzàiliúlǎolɑozhuōshànɡ
jiǎmǔzhèbiānshuōshēnɡ
qǐnɡ
liúlǎolɑobiànzhàn
zhǐjiànyíɡèxífùduānleyíɡèhézǐzhànzàidānɡdìyíɡèyāhuánshànɡláijiēqùhéɡàilǐmiànshènɡzheliǎnɡwǎncàilǐwánduānle
起身来，高声说道：“老刘，老刘，食量大似牛，吃一个老母猪不抬头。”自己却鼓着腮不语。众人先是发怔，后来一听，上上下下都哈哈的大笑起来。史湘云撑不住，一口饭都喷了出来，林黛玉笑岔了气，伏着桌子嗳哟，宝玉早滚到贾母怀里，贾母笑的搂着宝玉叫“心肝”，王夫人笑的用手指着凤
jiěér
zhǐshuōbùchūhuàlái
xuēyímāyěchēnɡbúzhù
kǒulǐpēnletànchūnyìqúnzǐ
tànchūnshǒulǐ
defàndōuhézàiyínɡchūnshēnshànɡ
xī
le
qì
fúzhezhuōzǐ
āiyo
bǎoyùzǎoɡǔndàojiǎmǔhuáilǐ
jiǎmǔxiàodelǒuzhebǎoyùjiào
xīnɡān
wánɡfūrénxiàodeyònɡshǒuzhǐzhefènɡ
shìfāzhēnɡ
hòulái
yìtīnɡ
shànɡshànɡxiàxiàdōuhāhādedàxiàoqǐlái
shǐxiānɡyúnchēnɡbúzhù
yìkǒufàndōupēnlechūlái
líndàiyùxiàochà
zhònɡrénxiān
姐儿，只说不出话来，薛姨妈也撑不住，口里喷了探春一裙子，探春手里的饭都合在迎春身上，惜
chūnlí
春离了坐位，拉着他奶母叫揉一揉肠子。地下的无一个不弯腰屈背，也有躲出去蹲着笑去的，也有忍
tì
tā
zǐmèihuànde
dúyǒufènɡjiěyuānyānɡèrrénchēnɡzhe
háizhǐɡuǎnrànɡliúlǎolɑo
liúlǎolɑonáqǐzhùlái
zhǐjuébùtīnɡ
lezuòwèilāzhetānǎimǔjiàoróuyìróuchánɡzǐdìxiàdewúyíɡèbùwānyāoqūbèiyěyǒuduǒchūqùcúnzhexiàoqùdeyěyǒurěn
着笑上来替他姊妹换的，独有凤姐鸳鸯二人撑着，还只管让刘姥姥。 刘姥姥拿起箸来, 只觉不听
.
zhexiàoshànɡlái
.
shǐyòushuōdào
zhèlǐ
de
jī
éryějùnxiàdezhèdànyěxiǎoqiǎoɡuàijùnde
wǒqiězhuādéyíɡè
zhònɡrénfānɡzhùlexiàotīnɡjiànzhèhuàyòuxiàoqǐ
使,又说道:\"这里的鸡儿也俊,下的这蛋也小巧,怪俊的。我且抓得一个。\"众人方住了笑,听见这话又笑起来。贾母笑的眼泪出来,琥珀在后捶着。贾母笑道:\"这定是凤丫头促狭鬼儿闹的,快别信他的话了。\"那刘姥姥正夸鸡蛋小巧,要抓得一个, 凤姐儿笑道:\"一两银子一个呢,你快尝尝罢,那冷了就不好吃了。\"刘姥姥便伸箸子要夹,那里夹的起来,满碗里闹了一阵好的,好容易撮起一个来,才伸着脖子要吃,偏又滑下来滚在地下,忙放下箸子要亲自去捡,早有地下的人捡了出去了。刘姥姥叹道: \"一两银子,也没听见响
shēnɡérjiùméile
zhònɡrényǐméixīnchīfàndōukànzhetāxiào
jiǎmǔyòushuō
zhèhuìzǐyòubǎnàɡekuàizǐnálechūláiyòubùqǐnɡkèbǎidà
láiɡǔnzàidìxiàmánɡfànɡxiàzhùzǐyàoqīnzìqùjiǎnzǎoyǒudìxiàderénjiǎnlechūqùle
liúlǎolɑotàndào
yìliǎnɡyínzǐ
yěméitīnɡjiànxiǎnɡ
lǎolɑobiànshēnzhùzǐyàojiá
nà
lǐ
jiádeqǐláimǎnwǎnlǐnàole
yízhènhǎodehǎorónɡyìcuōqǐ
yíɡèlái
cáishēnzhebózǐyàochīpiānyòuhuáxià
lǎolɑozhènɡkuājīdànxiǎoqiǎoyàozhuādéyíɡè
fènɡjiěérxiàodào
yìliǎnɡyínzǐ
yíɡène
nǐkuàichánɡchánɡbà
nàlěnɡlejiùbùhǎochīle
liú
lái
jiǎmǔxiàodeyǎnlèichūlái
hǔpòzàihòuchuízhe
jiǎmǔxiàodào
zhèdìnɡshìfènɡyātóucùxiáɡuǐérnàodekuàibiéxìntādehuàle
nàliú
声儿就没了。\"众人已没心吃饭,都看着他笑。贾母又说:\"这会子又把那个筷子拿了出来,又不请客摆大
dōushìfènɡyātóuzhīshǐde
háibùhuànlene
dìxiàderényuánbùcénɡyùbèizhèyázhùběnshìfènɡjiěhéyuānyānɡnále
láidetīnɡrú
筵席。都是凤丫头支使的,还不换了呢。\" 地下的人原不曾预备这牙箸,本是凤姐和鸳鸯拿了来的,听如此说,忙收了过去,也照样换上一双乌木镶银的。刘姥姥道:\"去了金的,又是银的,到底不及俺们那个伏手。\"\" 凤姐儿道:\"菜里若有毒,这银子下去了就试的出来。\"刘姥姥道:\"这个菜里若有毒,俺们那菜都
chénɡlefúshǒu
fènɡjiěérdào
cài
lǐruòyǒudúzhèyínzǐxiàqùlejiùshìdechūlái
liúlǎolɑodào
zhèɡecài
lǐruòyǒudú
ǎnmennàcàidōu
cǐshuōmánɡshōuleɡuòqù
yězhàoyànɡhuànshànɡyìshuānɡwūmùxiānɡyínde
liúlǎolɑodào
qùlejīndeyòushìyíndedàodǐbù
jí
ǎnmennàɡe
yánxí
成了砒霜了。那怕毒死了也要吃尽了。\"贾母见他如此有趣,吃的又香甜,把自己的也端过来与他吃。
jiānɡɡèyànɡdecàiɡěibǎnérjiázàiwǎnshànɡ
hónɡlóumènɡ
pīshuānɡlenàpàdúsǐleyěyàochījìnlejiǎmǔjiàntārúcǐyǒuqùchīdeyòuxiānɡtiánbǎzìjǐdeyěduānɡuòláiyǔtāchī
又命一个老嬷嬷来，将各样的菜给板儿夹在碗上。《红楼梦》
yòumìnɡyíɡèlǎomómólái
100 猴王出世
hóuwánɡchūshì
那猴在山中，却会行走跳跃，食草木，饮涧泉，采山花，觅树果；与狼虫为伴，虎豹为群，獐鹿为友，猕猿为亲；夜宿石崖之下，朝游峰洞之中。真是“山中无甲子，寒尽不知年”。一朝天气炎热，与群猴避暑，都在松阴之下顽耍。你看他一个个——
rè
yǔqúnhóubìshǔ
dōuzàisōnɡyīnzhīxiàwánshuǎ
nǐkàntā
yíɡèɡè
wéiyǒu
míyuánwéiqīn
yèsùshíyázhīxià
cháoyóufēnɡdònɡzhīzhōnɡ
zhēnshì
shānzhōnɡwújiǎ
zǐ
hánjìnbùzhīnián
yìcháotiānqìyán
nàhóuzàishānzhōnɡquèhuìxínɡzǒutiàoyuèshícǎomùyǐnjiànquáncǎishānhuāmìshùɡuǒyǔlánɡchónɡwéibànhǔbàowéiqúnzhānɡlù
跳树攀枝，采花觅果；抛弹子，邷么儿，跑沙窝，砌宝塔；赶蜻蜓，扑八蜡；参老天，拜菩萨；扯葛藤，编草未；捉虱子，咬圪蚤；理毛衣，剔指甲；挨的挨，擦的擦；推的推，压的压；扯的扯，拉的拉，青松林下任他顽，绿水涧边随洗濯。一群猴子耍了一会儿,却去那山涧中洗澡。见那股涧水奔
.
delā
qīnɡsōnɡlínxiàrèntāwán
lǜshuǐjiànbiānsuíxǐzhuó
yìqúnhóuzǐshuǎle
yīhuìrérquèqùnàshānjiànzhōnɡxǐzǎo
jiànnàɡǔjiànshuǐbēn
chěɡěténɡ
biāncǎo
wèi
zhuōshīzǐ
yǎoɡēzǎo
lǐmáoyī
tīzhǐjiǎ
āideāi
cādecā
tuīdetuī
yāde
chědechě
lā
tiàoshùpānzhīcǎihuāmìɡuǒpāodànzǐsǎnɡmeérpǎoshāwōqìbǎotǎɡǎnqīnɡtínɡpūbālàcānlǎotiānbàipúsà
.
liúzhēnɡesìɡǔnɡuāyǒnɡjiàn
ɡǔyún
qínyǒuqínyánshòuyǒushòuyǔ
zhònɡhóudōudào
zhèɡǔshuǐbùzhīshìnà
lǐ
deshuǐ
wǒménjīn
rì
流,真个似滚瓜涌溅。古云: “禽有禽言,兽有兽语。”众猴都道：“这股水不知是那里的水。我们今日赶闲无事，顺涧爬山，直至源流之处，乃是一股瀑布飞泉。但见那：
ɡǎnxiánwúshì
shùnjiànpáshān
zhízhìyuánliúzhīchù
nǎishìyìɡǔpùbùfēiquán
dànjiànnà
一派白虹起，千寻雪浪飞；海风吹不断，江月照还依。冷气分青嶂，馀流润翠微；潺湲名瀑布，
zhēnsìɡuàliánwéi
yípàibáihónɡqǐqiānxúnxuělànɡfēihǎifēnɡchuībúduànjiānɡyuèzhàoháiyīlěnɡqìfēnqīnɡzhànɡyúliúrùncuìwēichánmínɡpùbù
真似挂帘帷。
zhònɡhóupāishǒuchēnɡyánɡdào
众猴拍手称扬道：“好水！好水！原来此处远通山脚之下，直接大海之波。”又道：“那一个有本
zuānjìnqùxúnɡèyuántóuchūlái
bùshānɡshēntǐzhě
wǒděnɡjíbàitāwéiwánɡ
liánhūlesānshēnɡ
hūjiàncónɡzázhōnɡtiàochūyì
hǎoshuǐhǎoshuǐyuánláicǐchùyuǎntōnɡshānjiǎozhīxiàzhíjiēdàhǎizhībōyòudàonàyíɡèyǒuběn
事的，钻进去寻个源头出来，不伤身体者，我等即拜他为王。”连呼了三声，忽见丛杂中跳出一
mínɡshíhóu
shìde
名石猴，应声高叫道：“我进去！我进去！”好猴！也是他：
yīnɡshēnɡɡāojiàodàowǒjìnqùwǒjìnqùhǎohóuyěshìtā
今日芳名显,时来大运通;有缘居此地,王遣入仙宫。《西游记》
jīnrìfānɡmínɡxiǎnshíláidàyùntōnɡyǒuyuánjūcǐdìwánɡqiǎnrùxiānɡōnɡxīyóujì
.
因篇幅问题不能全部显示，请点此查看更多更全内容